Artikel uit de Volkskrant van zaterdag 7 februari 2004

HEE ZUIPMAAT, DIT IS HELEMAAL TOP

Donderdag honoreerde toezichthouder DSI na ruim twee jaar de klacht van Dick Martens tegen Dexia over de aandelenlease. Zijn Zaak is een voorbeeld voor tienduizenden gedupeerden

Natuurlijk was ik liever anders in het nieuws gekomen, dan door mijn eindeloze strijd met Dexia.
Maar nu ik voorlopig heb gewonnen bij de klachtencommissie van de aandelenhandel zelf, het DSI, vind ik dat ik het moet vertellen.

Niet om van de daken te schreeuwen dat mijn restschuld grotendeels voor rekening van Dexia komt, maar om de mensen die bijna bezwijken onder de druk een hart onder de riem te steken.

Zelf ben ik in November 2000 ingestapt. Ik werd gebeld door een adviseur van Duinstede Advies Groep. Ik kende die goser via-via "Hee zuipmaat" zei hij over de telefoon ik heb iets heel moois voor je.
Een Triple Effect belegging van Bank Labouchere. Helemaal top Hij had hem zelf ook.
Een paar dagen later kwam hij thuis langs, met de contracten kant en klaar. Ik moest snel instappen. Vóór 8 december dan kon ik nog optimaal profiteren.
Het stomme is: vanaf dat moment voelde het niet goed. Ik heb nog gebeld met Duinstede, en met Labouchere zelf, omdat de koersen die op het contract stonden veel hoger waren dan de beurskoers van dat moment.

Pas later begreep ik dat de contracten voorgedrukt waren, en dat ikzelf opdraaide voor het koersverlies.
Het gekke is dat nooit iemand me heeft gevraagd of het wel iets voor mij was, beleggen. De adviseur liet gewoon de contracten achter -zonder folder of wat dan ook. En bij Duinstede en Labouchere zei iedereen dat het goed zou komen. Anders zouden ze zelf toch geen contracten hebben ?
Uiteindelijk voer ik blind op vertrouwen, en tekende. Eén krabbel, en ik ging met mijn inkomentje een lening aan van meer dan 43 duizend euro.
Zo makkelijk ging dat. Ik was in die tijd echt een domme botenmachinist . Begin 2001 doken de koersen omlaag. Dat trok ik mij zo aan dat ik last kreeg van mijn gezondheid. Op advies van mijn huisarts ben ik weer naar die Duinstede-adviseur gestapt. In het café beloofde hij me om mijn contracten over te nemen. Daarna hoorde ik niets meer van hem.
In April 2001 ben ik naar het kantoor van Labouchere in Leiden gereden om verhaal te halen. Ik zei tegen de receptioniste dat ik net zolang voor het gepantserde glas zou blijven staan, totdat iemand mij te woord wilden staan. Na een half uur kwam de commerciële man van Labouchere inderdaad naar beneden. Hij had twee zware jongens bij zich om me naar boven te begeleiden.
En ik dacht nog dat ik bij een nette bank had aangebeld.. Boven was iedereen vol begrip. Ja , gedaalde koersen, dat hadden zij ook gezien, maar het zou allemaal ten goede keren. Toen ik weg ging, was ik ervan overtuigd dat er een oplossing uit zou rollen. Maar de brief die ik een paar weken later kreeg, gooide de deur op slot. Ik kon er niet onderuit.
Na maanden corresponderen besloot ik toch een klacht in te dienen bij DSI. Na eindeloos dralen van Dexia, eigenaar van Labouchere, kwam mijn zaak op de rol voor het najaar van 2001. Een week of wat voor de hoorzitting kwam Tros-programma Radar met de eerste uitzending over aandelenlease en barste de bom.
Ik wist niet wat er gebeurde. Tienduizenden mensen waren op dezelfde mannier als ik bedrogen.Omdat ik vanaf de eerste dag dat ik tekende aan het klagen sloeg, was iedereen razend nieuwsgierig naar mijn zaak. William Schonewille, de latere advocaat van de stichting Leaseverlies, wilde alles weten. Ik kon'm zo bellen. Maar zodra er zich tienduizenden gedupeerden melden viel ook die deur op slot.

Het DSI raakte ondertussen overspoeld met klachten en stelde de behandeling van mijn zaak uit. En niet eventjes , maar twee jaar. Pas in september 2003 mocht ik mijn verhaal doen. God zij dank had ik een advocaat meegenomen. Ik zat tegenover allemaal zware juristen. Het regende driekwartier wetteksten terwijl ik zelf vooral emotioneel was. In die periode liet Dexia, die in twee jaar tijd nooit wilde reageren, opeens weer van zich horen.
Mijn contract liep bijna af, en ik kon kiezen uit verlengen of 25 Duizend euro betalen. Terwijl ik op hetzelfde moment een procedure bij DSI had lopen.

Ik snap nog steeds niet dat dat mag. Waarom stap je anders naar een geschillencommissie ? Daarna regende het Dexia-post . Zelfs drie dagen voor de uitspraak viel er nog een acceptgiro in de bus. Donderdag op de boot werd ik gebeld. Er is een uitspraak, en je hebt grotendeels gewonnen. Waanzinnig. Het kost me een paar duizend euro, maar ik heb weer nieuwe strijdlust, en zelfs een beetje geld over. Maandag sta ik dus met mijn broers bij Duinstede op de stoep om verhaal te halen. Ik kon hem via DSI niet aanpakken, maar via de rechter wel.
Kijken hoe zij daar op reageren .
Het gekke is dat ik ook sterker ben geworden door deze hele strijd
Door die hele juridische santenkraam ben ik veel meer gaan lezen en nadenken . Ik lees zelf af en toe de Volkskrant.