Economie, zaterdag 17 juli 2004
Spijt van de miskoop
Gijs Moes
Dexia Bank was in 2000 nog zo blij met de
buit: voor nog geen miljard euro kocht zij de bank Labouchere van verzekeraar
Aegon, inclusief het op dat moment succesvolle onderdeel Legio Lease. In die
tijd wilden veel mensen beleggen, maar niet iedereen had daar geld voor. Geen
nood, voor een rente van ruim tien procent wilde Legio het geld best uitlenen.
De almaar stijgende aandelenkoersen zouden alle kosten toch wel goedmaken.
Dat viel tegen. Ruim 90000 leasebeleggers willen
hun geld terug en Dexia heeft spijt van de overname. Zij wil Aegon voor de
rechter slepen omdat de verzekeraar niet voldoende heeft gewaarschuwd voor de
risico's van Legio Lease. Dat moet ruim 90000 Nederlanders bekend in de oren
klinken: het is precies wat zij zeggen tegen Dexia, of wie hun ook een
aandelenlease heeft aangesmeerd.
Ook de verdedigingen komen overeen: Dexia geeft
niet thuis als de klanten klagen -hadden ze de kleine lettertjes maar moeten
lezen. Precies hetzelfde zegt Aegon tegen Dexia. Aegon wijst elke
verantwoordelijkheid af. Bovendien, Dexia wilde Legio maar wat graag hebben.
Ondertussen zijn de gouden bergen van de beleggers,
zoals veel verwachte koerswinsten, in rook opgegaan. Niemand is rijk geworden
van Legio Lease, behalve Aegon, dat toch een mooi bedrag heeft gekregen voor
Labouchere. Verliezers zijn er volop: in de eerste plaats de beleggers, die soms
voor tonnen in de schulden zitten. Maar ook Dexia zelf, dat met grote
imagoschade kampt.
De politiek heeft in deze kwestie ook niet echt
geschitterd. Minister Zalm stelde, onder druk van de Tweede Kamer, een
onafhankelijke commissie in die een compromis tussen beleggers en aanbieders
moest bereiken. Maar de commissie-Oosting slaagde daar niet in. De commissie had
vooral een overbelasting van de rechterlijke macht moeten voorkomen. Want als
alle gedupeerden een zaak gingen aanspannen, zouden de rechters in Nederland aan
niets anders meer toekomen.
Zo beschouwd is de uitspraak van de rechter in
Amsterdam van vorige week een meevaller. Die oordeelde dat de reclame voor de
'Winstverdriedubbelaar', het bekendste product van Legio Lease, niet misleidend
was. Een klap in het gezicht van de Stichting Leaseverlies, die opkomt voor de
gedupeerden. Maar zij kan altijd nog in hoger beroep gaan. De rechter erkende de
stichting wel als vertegenwoordiger van de leasebeleggers, en dat scheelt weer
een hoop rechtszaken.
De vraag is wel of het zin heeft om de vele
tienduizenden gevallen op een juridische hoop te gooien. De 'gemiddelde
geïnformeerde, omzichtige en oplettende gewone consument', zoals de Amsterdamse
rechter het formuleerde, had inderdaad best kunnen weten dat hij ging beleggen
met geleend geld. Maar er zijn ook schrijnende gevallen onder de leasebeleggers,
ouderen en minderjarigen die het slachtoffer werden van agressieve
verkoopmethoden. Zij hebben recht op een individueel oordeel van de rechter.
Of Dexia bij zijn claim richting Aegon ook in die
categorie valt, moet overigens worden betwijfeld.
Copyright:
Trouw