Economie, zaterdag 17 juli 2004
 
Spijt van de miskoop
 
Gijs Moes
 
Dexia Bank was in 2000 nog zo blij met de buit: voor nog geen miljard euro kocht zij de bank Labouchere van verzekeraar Aegon, inclusief het op dat moment succesvolle onderdeel Legio Lease. In die tijd wilden veel mensen beleggen, maar niet iedereen had daar geld voor. Geen nood, voor een rente van ruim tien procent wilde Legio het geld best uitlenen. De almaar stijgende aandelenkoersen zouden alle kosten toch wel goedmaken.
 
Dat viel tegen. Ruim 90000 leasebeleggers willen hun geld terug en Dexia heeft spijt van de overname. Zij wil Aegon voor de rechter slepen omdat de verzekeraar niet voldoende heeft gewaarschuwd voor de risico's van Legio Lease. Dat moet ruim 90000 Nederlanders bekend in de oren klinken: het is precies wat zij zeggen tegen Dexia, of wie hun ook een aandelenlease heeft aangesmeerd.
 
Ook de verdedigingen komen overeen: Dexia geeft niet thuis als de klanten klagen -hadden ze de kleine lettertjes maar moeten lezen. Precies hetzelfde zegt Aegon tegen Dexia. Aegon wijst elke verantwoordelijkheid af. Bovendien, Dexia wilde Legio maar wat graag hebben.
 
Ondertussen zijn de gouden bergen van de beleggers, zoals veel verwachte koerswinsten, in rook opgegaan. Niemand is rijk geworden van Legio Lease, behalve Aegon, dat toch een mooi bedrag heeft gekregen voor Labouchere. Verliezers zijn er volop: in de eerste plaats de beleggers, die soms voor tonnen in de schulden zitten. Maar ook Dexia zelf, dat met grote imagoschade kampt.
 
De politiek heeft in deze kwestie ook niet echt geschitterd. Minister Zalm stelde, onder druk van de Tweede Kamer, een onafhankelijke commissie in die een compromis tussen beleggers en aanbieders moest bereiken. Maar de commissie-Oosting slaagde daar niet in. De commissie had vooral een overbelasting van de rechterlijke macht moeten voorkomen. Want als alle gedupeerden een zaak gingen aanspannen, zouden de rechters in Nederland aan niets anders meer toekomen.
 
Zo beschouwd is de uitspraak van de rechter in Amsterdam van vorige week een meevaller. Die oordeelde dat de reclame voor de 'Winstverdriedubbelaar', het bekendste product van Legio Lease, niet misleidend was. Een klap in het gezicht van de Stichting Leaseverlies, die opkomt voor de gedupeerden. Maar zij kan altijd nog in hoger beroep gaan. De rechter erkende de stichting wel als vertegenwoordiger van de leasebeleggers, en dat scheelt weer een hoop rechtszaken.
 
De vraag is wel of het zin heeft om de vele tienduizenden gevallen op een juridische hoop te gooien. De 'gemiddelde geïnformeerde, omzichtige en oplettende gewone consument', zoals de Amsterdamse rechter het formuleerde, had inderdaad best kunnen weten dat hij ging beleggen met geleend geld. Maar er zijn ook schrijnende gevallen onder de leasebeleggers, ouderen en minderjarigen die het slachtoffer werden van agressieve verkoopmethoden. Zij hebben recht op een individueel oordeel van de rechter.
 
Of Dexia bij zijn claim richting Aegon ook in die categorie valt, moet overigens worden betwijfeld.
 
Copyright: Trouw