Financieel schandaal
Journalist zelf slachtoffer
‘Ellende gaat nu pas komen’
Door: Jan-Hein Strop
Met zijn boek De woekerpolisaffaire wil
Kees Kooman Nederland wakker schudden. Want de affaire is volgens hem nog lang
niet voorbij.
Net als zeven miljoen andere Nederlanders is
journalist Kees Kooman eigenaar van een woekerpolis. Al voordat de affaire rond
beleggingsverzekeringen met hoge, verborgen kosten eind 2006 opbloeide, kreeg
hij het aan de stok met zijn verzekeraar. Het leidde tot een dikke stapel
correspondentie en 1.500 euro vergoeding ‘uit coulance’.
Daarmee was het voor Kooman klaar. Maar toen hij
zag welke enorme proporties de affaire had, ging hij op onderzoek en kwam tot de
conclusie dat het probleem helemaal niet is opgelost. De zogeheten schikkingen
met verzekeraars leiden volgens Kooman tot niet meer dan een fooi voor de
miljoenen gedupeerden. Mede dankzij de publiciteit rond zijn boek begint er ook
in Den Haag weer aandacht te komen voor het grootste financiële schandaal dat
Nederland ooit kende.
Wat heeft u het meest verbaasd aan deze
affaire, afgezien van de schaal ervan?
‘De blindheid van verzekeraars. Dat ze denken dat
ze ermee wegkomen. Dat ze denken dat ze slachtoffer zijn van een kruistocht van
politiek en media. Ze zeggen ook letterlijk: wij hebben niets verkeerd gedaan.
Ze zeggen dat het een storm in een glas water is en dat het probleem is
opgelost.’
‘Maar de ellende gaat nu pas komen, want de schade
openbaart zich pas aan het eind van de looptijd van de polis. Omdat de meeste
polissen zijn verkocht tussen 1995 en 2005, die in de meeste gevallen een
looptijd van minimaal vijftien jaar hebben vanwege het fiscaal voordeel, zullen
consumenten vanaf dit jaar zien wat er van hun polis over is.’
U zegt net als veel andere critici dat
polishouders zijn afgekocht met een fooi. Waarom is er dan zo weinig verzet
tegen?
‘Mensen denken dat het goed komt. Ze krijgen van
verzekeraars brochures met foto’s van lachende mensen. Weet je wat pas echt
moeilijk was tijdens mijn onderzoek? Gedupeerden vinden die kritiek willen
leveren. Ze zijn bang dat ze dan hun geld niet krijgen.’
‘De consument is een beetje murw geworden. Die
denkt: ik stop die polis diep in een kast en misschien komt het wel goed. Dat is
ook de tactiek van de verzekeraars.’
U schetst in uw boek het beeld van
politici, toezichthouders en verzekeraars die ten koste van de consument snel
een einde aan de affaire hebben proberen te maken. Waarom heeft de overheid niet
meer de kant van de consument gekozen?
‘Omdat de overheid bang is dat de schade bij haar
terechtkomt. Daarom mochten de verzekeraars niet omvallen, dan betaalt de burger
alsnog de rekening. De deksel moest erop.’
De effectenleaseaffaire heeft geleerd
dat maar weinig mensen bereid zijn te procederen. Verzekeraars hebben dus weinig
te vrezen.
‘Vergeet niet dat er tien keer meer woekerpolissen
zijn verkocht dan aandelenleaseproducten. 20.000 gedupeerden besloten te
procederen tegen Dexia (legiolease, red.). Als je dat vermenigvuldigt met tien
kun je nu 200.000 procedures verwachten. Ik kan me niet voorstellen dat mensen
het erbij laten zitten.’
Is het de moeite waard te gaan
procederen?
‘Er zijn achter de schermen met particulieren
schikkingen getroffen voor veel geld. Dat betekent dat er kansen zijn. De
financiële ombudsman Jan Wolter Wabeke en de verzekeraars proberen dat
natuurlijk te ontmoedigen. Maar wat heb je te verliezen als je je ergens no cure
no pay kunt aansluiten?’
Wat heeft u zelf aan uw woekerpolis
gedaan?
‘Ik heb er nog niets aan gedaan, want mijn boek
moest daar los van staan. Bovendien heb ik de ellende van me afgeschreven. Maar
over een half jaar ga ik procederen voor 15.000 euro schadevergoeding. Ik ga
winnen hoor!’