'We worden gewoon belazerd.'

[DutchCredit]

Citaten uit het interview van JAN-HEIN STROP met oud-korpschef van Amsterdam Eric Nordholt in het Financieel Dagblad van vandaag.

'We zijn een land van coördinatoren'
Publicatiedatum: 16-8-2005

Vanuit zijn zolderkamer maakt ex-politiechef Eric Nordholt zich grote zorgen over ons gebrek aan leiderschap. 'We worden gewoon belazerd.'
…
Met plezier vertelt hij hoe hij onlangs bij Barend en van Dorp de Grondwet heeft helpen neersabelen. Meer stevige, opiniërende taal kunnen de kijkers van actualiteitenprogramma 2Vandaag verwachten. Daar heeft sinds kort Nordholt een regelmatig terugkerende rol als 'duider' als het gaat over het veiligheidsbeleid.

Die nieuwe rol als buitenstaander bevalt hem zichtbaar goed: 'Probleem is dat als je als korpschef iets zegt, diegene die boven je staat, de vragen krijgt. Dan moet de gezagsdrager ook als-ie weet dat het waar is, vaak een kletsverhaal houden.'
…
Ook aan politieke duidelijkheid ontbreekt het, vervolgt hij. 'Bij ons weet je nauwelijks wie erover gaat. Als de bom nog niet is ontploft, zie je Donner (minister van Justitie, red.). Als de bom wel ontploft, zie je Remkes (minister van Binnenlandse Zaken, red.) en komt onze premier ook nog eens uit de coulissen. In Londen was er na de aanslagen wel duidelijkheid.'

'Ik stoor me aan de grauwheid van de Tweede Kamer. Bijna niemand springt eruit. Alleen Marijnissen (SP), Rouvoet (ChristenUnie) en Joost Eerdmans (LPF) zijn voor mij aansprekende politici. Ik vind die Eerdmans leuk en moedig.'
…
Politici zeggen dikwijls niet hoe het is. We worden net als bij de Europese Grondwet vaak gewoon belazerd. Misschien is dat wel mijn grootste drijfveer.'
…
Na zijn betoog is Nordholt plots uit zijn rol, zoekt naar een opera van Donizetti in zijn indrukwekkende collectie. Hij legt de plaat op de draaitafel en zet zijn lievelingsaria flink hard. De diender is opeens ver weg. 'Iedere keer dat ik dit hoor, kan ik wel huilen.'

Copyright (c) 2005 Het Financieele Dagblad

Helaas verteld het verhaal niet welke aria Nordholt zo ontroerd. Sommige opera’s van de sociaal-maatschappelijk betrokken Italiaanse componist Gaetano Donizetti bevatten namelijk het dramatische gegeven van een wanhopige strijd om het irrationele te overwinnen.

[woest]

BKR streeft ook registratie hypotheken na
Tegen overkreditering en fraude

VASCO VAN DER BOON


TIEL - Bureau Krediet Registratie (BKR) wil zijn kredietdata uitbreiden met alle aan particulieren verstrekte hypotheken, inclusief al bestaande hypotheken. Dit moet overkreditering en fraude voorkomen.

Dit kondigt BKR-directeur Joop Lobstein aan in een gesprek met deze krant. Lobstein zegt dat BKR er 'een beetje spijt van heeft' dat hypotheekleningen bij de start veertig jaar geleden buiten het bereik van BKR werden gehouden.

Het private kredietinformatiebureau in Tiel verzamelt nu alleen informatie over omvang, looptijd en eventuele betalingsproblemen van consumptief krediet aan particulieren. Alle verstrekkers daarvan zijn verplicht aangesloten bij BKR en zijn verplicht om BKR te informeren over consumptief krediet die zij aan particulieren verlenen. De aangesloten financiële instellingen krijgen op aanvraag inzage in deze BKR-data over leningen aan particulieren.

Het financiële bedrijfsleven gebruikt BKR-gegevens in toenemende mate voor risicomanagement en om de kredietwaardigheid van klanten te beoordelen. Voor deze doelstellingen is het een gemis dat hypotheekschulden niet bij BKR centraal staan geregistreerd. Lobstein: 'Een hypotheek maakt een groot deel uit van de maandelijkse lasten. Voor een goed inzicht in iemands financiële situatie is het dan ook van belang te weten of deze persoon een hypotheek heeft en wat de omvang hiervan is', aldus BKR.

Lobstein meldt dat BKR over de geambieerde uitbreiding met hypotheekdata in overleg is met de Nederlandse Vereniging van Banken, het Contactorgaan Hypothecair Financiers en het Kadaster. 'Het beschikbaar stellen van hypotheekinformatie door BKR past binnen onze doelstellingen en stuit voorzover ik nu kan overzien niet op weerstanden.'

Lobstein acht de opname van hypotheken in het BKR-bestand een logisch gevolg van de Wet financiële dienstverlening, de voor financiers aangescherpte zorgplicht en 'de normering die Zalm aankondigt voor tophypotheken'. Denkbare tegenargumenten als lastenverzwaring, praktische problemen of de concurrentiegevoeligheid van de hypotheekdata wegen volgens de BKR-voorman niet op tegen de voordelen voor risicobeheersing en misbruikbestrijding. Wanneer de BKR hypotheekdata gaat verwerken is nog niet bekend.

Kredietinformatie

BKR registreert nu alleen alle consumptieve kredieten

Doelstelling BKR is overkreditering en fraude tegengaan

Voor dat doel is ontbreken van hypotheekdata gemis

BKR wil daarom nu ook alle hypotheken gaan registreren

Hypotheekverstrekkers waarschijnlijk positief

Sluit aan bij komst WFD,

plannen Zalm en zorgplicht


Copyright (c) 2005 Het Financieele Dagblad

[Anne]

Deze plannen lijken mij allemaal mosterd na de maaltijd. De plannen zijn goed maar dat had jaren geleden moeten gebeuren, dan hadden er niet zoveel slachtoffers gevallen in de aandelen lease affaire. Het is nu de omgekeerde wereld, door de aandelen lease constructie's die aangeboden zijn, kun je nu geen hypotheek krijgen!!!!!! Overkreditering was voor Dexia geen probleem, van zorgplicht hadden ze nog nooit gehoord. Bah, krijg er een vieze smaak van.

Anne.

[woest]

‘Top Staal zat tot nek in zaak-Maas’

Van onze verslaggever Harry van Gelder

AMSTERDAM - De top van Staalbankiers ‘zit tot zijn nek’ in de voorkennisaffaire met de vastgoedondernemer Ed Maas. Dat zegt Maas’ advocaat Oscar Hammerstein. Hij baseert zich op stukken van het Openbaar Ministerie. Ook een voormalige werknemer van Staal denkt dat het onmogelijk is dat de top van Staalbankiers van niets heeft geweten. ‘Dat kan niet. Het ging om te hoge bedragen. Daarvoor moet de top tekenen.’

Vorige week heeft de topman van Staalbankiers, Peter de Ruijter, gezegd dat de onregelmatigheden bij de transacties van Maas zijn toe te schrijven aan drie medewerkers. De medewerkers zijn inmiddels ontslagen. De Ruijter ontkende betrokkenheid van leidinggevenden.

Hammerstein vindt de uitlatingen van De Ruijter ‘sneu’. ‘Uit de stukken van het OM blijkt dat de zaak is gekanteld. Staalbankiers is de hoofdverdachte geworden’, aldus Hammerstein. ‘Ze zitten er tot hun nek in.’

Het OM wil alleen kwijt dat naast Maas ook Staalbankiers wordt verdacht van koersmanipulatie. Volgens het OM zou een intern accountantsrapport van Staalbankiers een gekleurd, vertekend beeld geven. In het rapport zou staan dat voormalig directeur Rob Ribbers zijn medewerkers zou hebben verboden opdrachten van Maas aan te nemen. Uit een proces-verbaal van justitie zou echter blijken dat Ribbers ermee akkoord ging dat Maas aan bankmedewerkers opdrachten voor de aankoop van aandelen VHS kon geven. Dit hoewel de juridische afdeling van de bank de kans op misbruik van voorkennis groot achtte.

Woordvoerder Rob Mol van Staalbankiers ontkent dat de interne accountants de zaak vertekend weergeven. ‘Wij hebben het onderzoek laten overdoen door KPMG en dat bureau heeft heel stellig beweerd dat onze accountants het goed hebben gedaan. Wij denken dat het OM niet waar kan maken dat het interne rapport is gekleurd.’

Ribbers stapte in november 2003 op bij Staalbankiers en volgde de voor ontucht veroordeelde Fons Spooren op als directeur bij voetbalclub PSV.

Volgens Hammerstein speelt niet alleen ex-directeur Ribbers een verkeerde rol, maar ook de huidige topman Peter de Ruijter. De advocaat van Ed Maas vindt het ongekend dat Staalbankiers bandjes met telefoongesprekken naar de media heeft laten uitlekken. ‘Uniek. De bank heeft een bijzondere zorgplicht voor zijn cliënten en mag niet zomaar persoonlijke gegevens verstrekken.’

Een civiele rechtszaak die was aangespannen door Maas zou vandaag dienen, maar is op verzoek van de rechter drie maanden uitgesteld.

Maas verwijt Staalbankiers dat de bank ten onrechte afscheid van hem heeft genomen. Hij eist dat de bank de kosten vergoedt van het oversluiten van kredieten en hypotheken naar andere banken.

Ook wil hij een schadevergoeding van tien miljoen euro, omdat zijn imago willens en wetens door Staalbankiers zou zijn geschaad.

De Volkskrant 18 augustus 2005

[DutchCredit]

AFM publiceert Nadere Regeling gedragstoezicht beleggingsinstellingen 2005
10-8-2005

De AFM publiceert vandaag de Nadere Regeling gedragstoezicht beleggingsinstellingen (NRgb 2005) die op 1 september 2005 in werking treedt. De Nadere Regeling hangt samen met de invoering van de herziene Wet toezicht beleggingsinstellingen (Wtb) en het nieuwe Besluit toezicht beleggingsinstellingen (Btb 2005), die eveneens op 1 september aanstaande in werking treden. Daarnaast publiceert de AFM een wijziging van de Nadere Regeling financiële bijsluiter 2002 (NRfb 2002), die op 30 september as. in werking treedt. De AFM heeft de NRgb 2005 en de wijziging van de NRfb 2002 vandaag gepubliceerd in de Staatscourant.
In het najaar van 2004 heeft de AFM de concept NRgb 2005 en de concept-wijziging van de NRfb 2002 gepubliceerd ter consultatie. Het ontvangen commentaar heeft geleid tot een aantal aanpassingen van de NRgb 2005 en de wijziging NRfb 2002. Het commentaar en de reactie daarop van de AFM is weergegeven in het Feedbackstatement.

In de NRgb 2005 zijn de bestaande bepalingen ten aanzien van integere bedrijfsvoering aangepast aan de herziene Wtb aangezien in die wet wordt bepaald dat de beheerder in plaats van de belegginginstelling een vergunning dient te hebben. Daarnaast zijn deze regels gemoderniseerd om de nalevingskosten terug te dringen. Verder worden in de NRgb 2005 regels gesteld aan reclame-uitingen, de AO/IC, berekening van de kostenratio (TER) en de omloopsnelheid van de activa (PTR) en risicobeheersingsprocedures voor belegginginstellingen met Europees paspoort die derivaten gebruiken.

In de wijziging NRfb 2002 is de aanbeveling van de Europese Commissie over het vereenvoudigd prospectus verwerkt. Dit Europese model voor beleggingsinstellingen wordt in de vorm van een financiële bijsluiter verplicht voor alle open-end en niet-verhandelbare closed-end beleggingsinstellingen.

Met de herziene Wtb, het Btb 2005 en de NRgb 2005 heeft codificatie plaatsgevonden van verschillende eerder uitgebrachte Wtb-circulaires, beleidsregels en mededelingen. Verschillende bestaande circulaires zijn verouderd, dan wel niet meer van toepassing. In verband hiermee worden de desbetreffende circulaires ingetrokken via het 'Besluit tot intrekking en vaststelling beleidsregels Wtb'. In het Besluit worden vijf vernieuwde beleidsregels vastgesteld.

Voor de NRgb 2005, de wijziging NRfb 2002, het Feedbackstatement, het Besluit tot intrekking en vaststelling beleidsregels Wtb en de beleidsregels, zie de 'zie ook'-link. De regelgeving is vandaag, woensdag 10 augustus, in de Staatscourant gepubliceerd. De Wtb en het Btb 2005 zijn door het ministerie van Financiën gepubliceerd in het Staatsblad 2005, 401 en 402 en te vinden op de website van het ministerie van Financiën.

AFM Actueel

Zie verder:
AFM publiceert Nadere Regeling gedragstoezicht beleggingsinstellingen 2005

[DutchCredit]

Onderzoek naar verkoop hedge funds aan kleine belegger
laatst gewijzigd: 18-08-2005 12:10

De Amerikaanse vereniging van effectenhandelaren National Association of Securities Dealers (NASD) is een onderzoek begonnen naar de verkoop van speculatieve beleggingsfondsen aan individuele beleggers.

Kleine beleggers
De marktautoriteiten maken zich steeds meer zorgen over de toegenomen participatie van kleine beleggers in deze zogeheten 'hedge funds'. Volgens de NASD en de Amerikaanse beurswaakhond Securities and Exchange Commission (SEC) beginnen hedge funds zich steeds opvallender te profileren bij individuele beleggers. Normaal gesproken zijn investeringen in hedge funds alleen weggelegd voor grote beleggers en financiële instellingen, omdat de inleg minimaal 1 miljoen dollar bedraagt. Maar via nieuwe kapitaalfondsen (funds of hedge funds) met lagere inlegbedragen krijgen nu ook minder rijke beleggers de mogelijkheid te investeren in de risicovolle fondsen.

Verzet
De SEC besloot eind vorig jaar al dat adviseurs van hedge fondsen zich voortaan moeten registreren. De hedgefundsector, die volgens schattingen een waarde heeft van 1 biljoen dollar, heeft zich toen hevig verzet tegen deze maatregel

Agressieve verkoopmethoden
Vorig jaar kreeg de effectenbank Citigroup Global Markets een boete van een kwart miljoen dollar wegens het verspreiden van 'ongeschikte' reclame voor hedge funds. Volgens de vice-voorzitter van de NASD is het noodzakelijk dat individuele beleggers van juiste en volledige informatie worden voorzien als het gaat om speculatieve fondsen, omdat de beleggingsmaatschappijen steeds agressievere verkoopmethoden gebruiken om hun producten aan de man te brengen.

RTLZ

[DutchCredit]

Wanbeheer
19 augustus 2005

Wie in zijn werk, en trouwens ook daarbuiten, van zijn zaken een (financiële) puinhoop maakt, dient de verantwoordelijkheden daarvoor ten volle zelf te dragen, ook in zijn portemonnee. Dat geldt natuurlijk ook voor toezichthouders die nalaten voldoende toezicht uit te voeren.

Daarom hebben minister Hoogervorst en staatssecretaris Ross (Volksgezondheid) groot gelijk nu zij een voormalig directeur van een verpleeghuis persoonlijk aansprakelijk stellen voor jarenlang financieel wanbeheer. Door deze nalatigheid moesten uiteindelijk de zorgverzekeringen inspringen om een faillissement te voorkomen.

De man had tien jaar lang de boel op een onverantwoorde manier op zijn beloop gelaten. De exploitatieverliezen liepen uit de hand en er was bijgevolg een oplopende schuld. Daardoor ging de stichting waaraan het verpleeghuis was verbonden bijna failliet.
Ook de accountant van het verpleeghuis en de leden van de raad van toezicht zijn, omdat ook zij hun werk niet goed deden, door de bewindslieden persoonlijk aansprakelijk gesteld.

Het is voor het eerst dat de overheid in de zorgsector geld probeert terug te halen bij bestuurders en accountants. Hopelijk geven de rechters de overheid vrij baan dat in voorkomende gevallen vaker te doen. De gemeenschap is daarbij ten zeerste gebaat.

De Telegraaf

Zie verder:
Accountantsleven iets minder onzeker

[woest]

Aandelenlease: Procestactiek

Gepubliceerd op donderdag 18 augustus 2005

Door mr. Bob den Boer
Dat de aanbieders van Aandelenlease-producten op grote schaal hun zorgplicht ernstig hebben overtreden, staat zo langzamerhand wel vast. Gedupeerden staan in hun recht. Maar hoe komt de particulier met een modale beurs aan zijn recht? Een juiste combinatie van een jurist en een advocaat lijkt het antwoord.

Er bestaat een grote mate van verschil onder de gedupeerden van aandelenlease-producten: leeftijd, opleiding, beleggerservaring, beleggersdoel, etcetera. Voor de rechter betekent dit dat alleen in individuele gevallen uitspraak over de schadevergoeding kan worden gedaan.

Bovendien zijn er ook grote verschillen in de verwijten aan de aanbieders: overtreding van de Wet Consumptief Krediet, huurkoop-problematiek, dwaling, foutieve voorlichting over het belastingvoordeel, schending van de Wet toezicht effecten 1995, schending Nadere Regeling, schending van in het maatschappelijke verkeer in acht te nemen normen en natuurlijk schending van de zorgplicht.

Producten
Tenslotte is er ook een groot aantal verschillende producten, veelal grotendeels hetzelfde maar met net een klein verschil: Groeivermogen, Vermogensversnellers, Koerswinststapelaars, Beursversnellers, Click Extra, Jubileum Clicker, Milleniumversneller, Vliegwiel, Korting Kado, Feestplan, Profit Effect, WinstVerDriedubbelaar, Overwaarde-Effect, Hefboom-Effect, Toekomstvoorziening, SprintPlan.

Schending zorgplicht
Nu, na een aantal jaren, is er een groot aantal uitspraken, zowel van de kantonrechtbank als van de rechtbank, waarin wordt bepaald dat de aanbieders van aandelenlease-producten hun zorgplicht in ernstige mate hebben overtreden. Binnen de enorme mate van diversiteit is het duidelijk dat schending van de zorgplicht het belangrijkste verwijt is dat de meeste beleggers tegen de aanbieders aanvoeren.

In principe leidt schending van de zorgplicht tot nietigheid van de overeenkomst, maar op basis van een zekere mate van eigen verantwoordelijkheid moet een gedeelte van de financiële schade door de gedupeerde zelf gedragen worden. Het is alleen maar de hoogte van deze financiële bijdrage van de gedupeerde die uiteindelijk nog ter discussie staat. Die wordt vooral bepaald door kenmerken en omstandigheden gelegen in de persoon van de gedupeerde zelf. Overigens betekent dat niet dat de andere verwijten in individuele gevallen niet op zouden gaan. Daar waar dat nodig is, dienen die ook ingebracht te worden in de discussie met de aanbieder.

Recht halen
Nu schending van de zorgplicht vrij snel voor een rechter vaststaat, waar dit genoeg is voor vernietiging van de overeenkomst en waar het alleen nog gaat om de mate van eigen verantwoordelijkheid, moeten zaken toch redelijk simpel afgedaan kunnen worden. Toch lukt het veruit de meeste van de gedupeerden niet om onder deze eenvoudige voorwaarden hun recht te halen.

Niet serieus
De belangrijkste reden hiervoor is dat de aanbieders niet serieus met gedupeerden in gesprek gaan: ontkennen van verantwoordelijkheid, tijd rekken, versturen van standaard brieven, bestoken met pakken papier; het is maar een kleine greep uit het arsenaal van de aanbieders. Kortom: de gedupeerde wordt op kosten gejaagd en ‘uitgerookt’.

De beste tactiek
Wat nu is voor een gedupeerde de beste tactiek om betaalbaar aan zijn recht te komen?
Ten eerste het zoeken naar een goede combinatie van een jurist en, eventueel, een advocaat. De goedkopere jurist kan veel voorwerk doen in dossiervorming en correspondentie met de aanbieder. De advocaat is proces gerechtigd en stuurt het proces bij de rechtbank aan.

Ten tweede: de discussie bondig houden door het benadrukken van de sterkste argumenten; in de meeste gevallen zal dat de schending van de zorgplicht zijn.

Bij vaststelling van schending van de zorgplicht is voor de aanbieder haast geen discussie meer mogelijk: bij vaststelling van de schadeplicht wel. Daartoe zou zich de discussie dienen te beperken. Dat dit tot voor de rechter wordt uitgevochten, lijkt onnodig. Wel dient men de mate van eigen verantwoordelijk eerlijk te bezien en te accepteren dat men een percentage van de schade zelf moet dragen.

Dit artikel is geschreven door mr Bob den Boer, jurist en aangesloten bij XS2Justice. Lees ook zijn eerdere bijdrage over deze kwestie.
Bron: www.planet.nl

Zie ook:
deze link

en deze

en de laatste

[DutchCredit]

Beste woest

In de Volkskrant van vandaag staat het artikel “PSV`ers eigendom geheime fondsen”. Treffend in dit artikel is de overeenkomst met de aandelenlease affaire omdat ook hier betrokkenen (in dit geval de voetballers) niet zijn geïnformeerd over het feit dat hun juridische status kennelijk toestond het bezit hierop voor speculatieve doelen kon worden verhandeld en ook daadwerkelijk zijn doorverkocht aan speculanten.

In het vervolgartikel “Beleggingsmandje vol voetballers”op pagina 36 van de zelfde krant is te lezen dat voetballers de woorden beleggingsfonds en spelersfonds nog nooit hadden gehoord (vergelijkbaar met de voorlichting van leaseproducten) en ook niet wisten dat bij hun verkoop de helft van de winst naar de investeerders zou gaan (ook bij de aandelenlease is niet duidelijk of en hoe de transacties zijn verricht). Toen de beurs instortte bleken afspraken (overeenkomsten in de aandelenlease) tussen PSV en de investeerders onduidelijk en eisten de investeerders dat goed presterende voetballers werden verkocht. Om de impasse te doorbreken is er bemiddeld door ex Bankier Rob Ribbers van Staal Bankiers (Duisenberg in de aandelenlease affaire) en is er een uiterst ingenieuze deal afgesloten die er op neerkomt dat PSV met een lening kwam te zitten (net als de aandelenlease gedupeerden) en ook bovenmatig is belast met de verliezen op de verkoop van de spelers. Het grote verschil is dat niet de spelers maar de club de rekening krijgt gepresenteerd van deze ongereguleerde handel.

Het lijkt mij zinvol om eens te kijken of in de gereguleerde markt, waar partijen zich dienen te houden aan wet- en regelgeving, een overeenkomst kan worden bewerkstelligd die vergelijkbaar is met de deal zoals deze tot uiting is gekomen in de duistere voetbalwereld.

Zelf ben ik niet geabonneerd op de Volkskrant dus als je in de gelegenheid bent en mijn mening deelt, zou je dan het artikel “PSV`ers eigendom geheime fondsen” op deze site willen plaatsen. Het andere artikel is wel erg lang.

DutchCredit

[woest]

zaterdag 20 augustus 2005.


PSV’ers eigendom geheime fondsen

Van onze verslaggevers Jan Meeus, John Schoorl

AMSTERDAM/EINDHOVEN - De voetbalclub PSV heeft tussen 2000 en 2004 veertien spelers zonder hun medeweten gestald bij een drietal beleggingsfondsen. Met de investeringen was naar schatting 30 miljoen euro gemoeid. PSV kampt nog altijd met de verliezen die ontstonden nadat de beleggers in 2004 werden uitgekocht.


Met het geld van de beleggingsfondsen kocht PSV spelers als Mark van Bommel, Mateja Kezman, Adil Ramzi, John de Jong, Johann Vogel en Arjen Robben, zo blijkt uit een reconstructie van de Volkskrant. De directie van PSV heeft dit bevestigd.

Juridisch waren deze spelers eigendom van PSV. Economisch waren de spelers maar voor de helft in het bezit van de club. De andere helft werd verkocht aan de beleggingsfondsen Starsport, VNR1 en VNR2. VNR staat voor Vooruit nu roodwitten, de titel van het PSV-clublied.


De desbetreffende spelers waren hiervan niet op de hoogte, zo beamen betrokkenen. Voorzitter Harry van Raaij heeft de namen van de spelers nooit willen vrijgeven. Adil Ramzi, inmiddels spelend voor AZ: ‘Ik had wel willen weten wie er geld aan mij verdiende.’

Twee weken geleden meldde het Algemeen Dagblad dat de Feyenoordspitsen Dirk Kuijt en Salomon Kalou zonder hun medeweten waren verkocht aan een investeringsmaatschappij. Hoewel dit bericht niet bleek te kloppen, veroorzaakte met name het gegeven dat spelers buiten hun medeweten verkocht kunnen worden aan beleggers beroering.

De contracten tussen PSV en de beleggingsfondsen leidden tot spanningen in de club en tussen PSV en de fondsen. Dit kwam vooral doordat de winsten uit verkoop van spelers uitbleven.

De PSV-commissarissen Van der Leegte en Verdonschot kampten in deze kwestie met een belangenprobleem. Ook privé hadden ze miljoenen euro’s in de spelersfondsen gestopt. Omdat de investering tot grote verliezen leidde, heeft PSV de beleggers begin 2004 deels uitgekocht. Winstgevende spelers bleven mede eigendom van de beleggers.

Zo kocht PSV de transferrechten van spelers als Van Bommel en Vogel voor vele miljoenen terug, hetgeen tot forse verliezen leidde voor de club. De transferrechten van Robben werden door PSV maar deels teruggekocht. Robben werd in maart 2004 voor 18 miljoen euro verkocht aan Chelsea. Het leverde de beleggers een nettowinst op van 4,5 miljoen euro.

Oud-voorzitter Van Raaij beaamt dat de wijze waarop de beleggers zijn uitgekocht grote spanningen teweegbracht.


De Volkskrant 20 augustus 2005

Bij deze, DutchCredit

Je hoeft overigens geen abonnee van de Volkskrant te zijn om toegang te krijgen tot veel artikelen; je kunt je laten registreren en dan inloggen. Alleen sommige artikelen kun je dan niet bekijken, maar de meeste wel,
hartelijke groet,
Woest

Zie ook:

http://www.volkskrant.nl/sport/1124521058298.html

[DutchCredit]

Deksel van makelaardij-beerput
21 augustus 2005

Waarschijnlijk wist u het al, maar er waart een roofdier over de Nederlandse woningmarkt. Hij is „slim, sluw, slaat toe op het juiste moment, rooft zonder emoties en mest zichzelf vet”, met de centen van de argeloze woonconsument. In tegenstelling tot de rovers in de dierenwereld, die doorgaans goed herkenbaar zijn, draagt deze gelikte vleeseter een maatpak en nette herenschoenen. Kortom, we hebben het hier over ‘De Makelaar’.

Als het aan Peter Cornelissen ligt, zijn de dagen geteld dat deze „spin in het web” van de woningmarkt naar hartelust kon jagen. In zijn boek ‘Makelaardij of Maffia’ trekt deze ex-makelaar de deksel van de makelaardijbeerput. Hij komt op voor de belangen van de woonconsument, die „moet weten hoe hij systematisch en onmerkbaar als een melkkoe wordt gemolken”.

Cornelissen beschrijft de woningmarkt als een maffiawereld, waarin „families tezamen een waterdicht netwerk vormen”. Ontmaskerde maffiosi zijn vastgoedhandelaren, banken, hypotheekadviseurs, brancheverenigingen en natuurlijk makelaars. De auteur legt in twaalf hoofdstukken het spel bloot, hoe de zakken van de consument worden leeggeklopt en de opbrengst binnen de ‘maffiafamilie’ wordt verdeeld.

Zo is er de ‘stromanconstructie’: De makelaar helpt bij de verkoop van een huis. Zonder dat de naïeve eigenaren het doorhebben stelt hij daarbij een veel te lage vraagprijs vast. De makelaar schakelt een kennis in. Die koopt het huis. Vervolgens wordt het huis direct weer te koop gezet, nu voor een veel hoger bedrag. De makelaar en zijn kennis delen de winst en de eigenaren gaan voor tienduizenden euro’s het schip in.

Ook rept Cornelissen van hypotheekadviseurs die adviezen geven die alleen goed zijn voor hun eigen portomonnee, want ,,adviseurs die wel een eerlijk advies geven zijn schaars.” Over taxateurs die onder één hoedje spelen met de bank. En over brancheverenigingen die de deksel op de doofpot houden.

De overtuigingskracht van het boek zit in de eigen ervaring van de auteur. Cornelissen kent het wereldje en de voorbeelden zijn waar gebeurd. Ook geeft hij zeer bruikbare adviezen. De belangrijkste is: Vraagt u zichzelf altijd af of uw onafhankelijkheid is gewaarborgd, want zodra u afhankelijk bent wordt u misbruikt.

Jammer is dat ‘Makelaardij of Maffia’ weinig nuance kent. Als we Cornelissen mogen geloven, is de hele woningmarkt door en door rot. Makelaars zijn gladjakkers die enkel en alleen uit zijn op geld. De auteur, met het hart wél op de juiste plek, werpt zich op als Robin Hood van de arme, argeloze consument.

Toch blijft de lezer zitten met het knagende vermoeden dat Cornelissen wel eens helemaal gelijk zou kunnen hebben. Dat makelaars inderdaad allemaal boeven zijn. Dus als u er een in de arm neemt, lees dit boek, want met de kennis die Cornelissen u verschaft, hoeft u zich in ieder geval niet „te laten strikken in het web van de spin.”

Makelaardij of Maffia (Financiële ‘misdaden’ op de woningmarkt), Peter Cornelissen, uitgeverij MDP, ISBN 90-806270-2-X

Jaron van Bekkum

De Telegraaf

[woest]

Kamer wil opheldering over corruptie


Gepubliceerd op maandag 15 augustus 2005

DEN HAAG (ANP) - Een meerderheid van de Tweede Kamer wil opheldering over de precieze omvang en aard van corruptie in het Nederlandse openbaar bestuur. De partijen maken zich zorgen over berichtgeving dit weekeinde.

In nog vertrouwelijk onderzoek, waarover NRC Handelsblad berichtte, schatten topfunctionarissen in het openbaar bestuur dat in Nederland 5,2 procent van de politici en 3,2 procent van de ambtenaren corrupt is.

De verwachting is dat de officiële cijfers veel lager liggen. CDA en PvdA willen desondanks alle feiten boven tafel. Ook willen ze dat overheidsinstanties die niet hebben meegewerkt aan het onderzoek alsnog openheid van zaken geven.

PvdA-Kamerlid Depla wil verder dat de ministers Donner (Justitie) en Remkes (Binnenlandse Zaken) directeuren van zelfstandige bestuursorganen die medewerking aan het onderzoek weigerden op het matje roept. Juist leidinggevenden zouden het goede voorbeeld moeten geven als het om het bevorderen van integriteit en het bestrijden van corruptie gaat, aldus Depla.

Bron: www.planet.nl
Zie ook:

http://users.skynet.be/sky50779/recht3.htm

http://www.corruptienederland.nl

http://www.sdnl.nl/recht.htm

http://www.nrc.nl/kreukbaar/artikel/1057295284372.html

[woest]

Bron: Staatscourant

Donner: arbitrage bij geschil moet eenvoudiger en goedkoper

Minister Donner van Justitie wil dat de methode van arbitrage, waarbij een geschil aan een derde, onafhankelijke partij wordt voorgelegd, eenvoudiger wordt. Dat schrijft de CDA-minister aan de Tweede Kamer. Het kabinet wil naast mediation ook arbitrage en bindend advies stimuleren om de druk op de rechtbanken te verminderen.

Bij arbitrage onderwerpen de partijen hun geschil niet aan de rechter maar aan een onafhankelijke derde, private partij. Deze zogeheten arbiter neemt een bindende beslissing over de oplossing van het geschil. De methode wordt voornamelijk in het bedrijfsleven toegepast, vooral in de bouwsector, de sport en de landbouw. Deze scheidsgerechten bieden vooral vanwege hun specifieke deskundigheid een goed alternatief voor overheidsrechtspraak. Volgens de minister gaat het om ongeveer 20.000 vonnissen per jaar. Hij wijt dit relatief kleine aantal onder meer aan gebrek aan bekendheid.

Omdat arbitrage de druk op de rechterlijke macht vermindert, wil de minister het gebruik ervan stimuleren door de toegankelijkheid te vergroten. Hierbij denkt hij aan de vereenvoudiging van procedures. Paradoxaal genoeg stelt hij daarom voor om arbitrageclausules in algemene voorwaarden te verbieden. Deze clausules verbieden partijen om eenzijdig naar de rechter te stappen en ontnemen daarmee ook de prikkel om de kwaliteit van de procedure van arbitrage te verbeteren.

Verder pleit Donner voor een beperking van de kosten. Arbitrage is namelijk relatief duur, vanwege het open einde van administratiekosten en de honoraria van gespecialiseerde advocaten en arbiters.

Brief aan de Tweede Kamer is te lezen in posting van Anne hierna.

[Anne]

Voor alle duidelijkheid volgt hier de brief van Minister Donder aan de Tweede kamer.


Postadres: Postbus 20301, 2500 EH Den HaagDe Voorzitter van de Tweede Kamer der Staten-GeneraalPostbus 200182500 EA DEN HAAG BezoekadresSchedeldoekshaven 1002511 EX Den HaagTelefoon (070) 3 70 64 48Fax (070) 3 70 79 57www.justitie.nl
Onderdeel afdeling Rechtsbijstand, Schuldsanering en Conflictbemiddeling
Datum 12 augustus 2005
Ons kenmerk 5366374
Onderwerp Stand van zaken arbitrage en bindend advies




1. Inleiding
Bij de aanbieding van de beleidsvoornemens met betrekking tot mediation voor de komende jaren (brief van 19 april 2004, TK 2003-2004, 29 528, nr. 1) heb ik uw Kamer toegezegd -mede aan de hand van de resultaten van een tweetal onderzoeken - nader in te zullen gaan op de twee andere onderscheiden vormen van alternatieve geschilafdoening, te weten arbitrage en bindend advies. Door middel van deze brief kom ik deze toezegging na en informeer ik uw Kamer over de stand van zaken en enkele recente ontwikkelingen.

De in bovengenoemde brief aangekondigde maatregelen ter bevordering van mediation staan immers niet op zichzelf. Zij maken deel uit van een breder palet aan maatregelen die ertoe moeten leiden dat voor elk type conflict of geschil passende arrangementen beschikbaar zijn om deze tot een snelle, goede en voor partijen bevredigende oplossing te brengen. Naast de verantwoordelijkheid voor een goed werkend en slagvaardig stelsel van rechtspleging wil ik dan ook bevorderen dat geschillen die zich beter lenen voor andere vormen van conflictoplossing dan een beslissing door de rechter, bij voorkeur op een andere wijze tot een oplossing worden gebracht.

In het licht daarvan is de vraag gerechtvaardigd of naast het bevorderen van mediation ook ten aanzien van andere buitengerechtelijke methoden voor conflictoplossing vanuit Justitie initiatieven worden of zouden moeten worden ondernomen om de toepassing ervan te verbeteren en/of uit te breiden.
Daarbij moet worden aangetekend dat arbitrage en bindend advies in tegenstelling tot mediation reeds geruime tijd deel uitmaken van onze rechtspraktijk en in meer of mindere mate zijn gereguleerd.

Alvorens daarop in te gaan te gaan geef ik eerst een korte beschrijving van de werking en toepassing van de beide methoden. Voor een uitgebreidere toelichting verwijs ik naar het bijgevoegde rapport over de “aard en omvang van arbitrage en bindend advies in Nederland”.

Ik acht het van belang de inhoud van deze standpuntbepaling zorgvuldig af te bakenen van andere ontwikkelingen, zoals bijvoorbeeld het recent verschenen rapport van de Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling (RMO) over de toegang tot het recht. In het kader van de aangekondigde kabinetsreactie op het RMO-rapport zal nader worden ingegaan op de toegang tot het recht in bredere zin vanuit het perspectief van de burger. Daarbij zullen ook andere mogelijkheden van conflictoplossing (naast arbitrage en bindend advies) worden betrokken.

2. Arbitrage
2.1 De methode nader toegelicht
Arbitrage is een internationaal bekende wijze van private geschilbeslechting die met name in het bedrijfsleven wordt toegepast. Bij arbitrage onderwerpen partijen hun geschil aan een onafhankelijke derde (de arbiter), niet zijnde een overheidsrechter, die een bindende beslissing neemt over de oplossing van het geschil. Het geschil kan voortkomen uit een overeenkomst, maar kan ook voortvloeien uit een andere rechtsbetrekking, zoals bijvoorbeeld een onrechtmatige daad. Partijen kunnen vooraf ondubbelzinnig arbitrage overeenkomen en daarmee tussenkomst van de rechter uitsluiten. De belangrijkste regels en waarborgen met betrekking tot de procedure zijn vastgelegd in het Verdrag van New York van 1958. In Nederland is arbitrage geregeld in boek 4 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv). Recent zijn op initiatief van prof. Mr. A.J. van den Berg vanuit de sector zelf in samenwerking met de wetenschap en de advocatuur uitgewerkte voorstellen gekomen tot herziening van het huidige (nationale) arbitragerecht. Ik ga daar in het navolgende nog nader op in.
Arbitrale vonnissen worden in principe gedeponeerd bij de rechtbank en op verzoek kan de voorzieningenrechter verlof tot executie verlenen, waarmee het vonnis dezelfde rechtskracht krijgt als een rechterlijk vonnis. Het arbitrale vonnis is slechts op een beperkt aantal gronden aan te tasten door de overheidsrechter.

Hoewel arbitrage ook in ongeorganiseerde vorm -ad hoc- voorkomt wordt het met name in geïnstitutionaliseerde vorm toegepast in een aantal specifieke sectoren. De belangrijkste voorbeelden daarvan zijn de bouwsector, de sport en de landbouw. Daarnaast is er het Nederlands Arbitrage Instituut (NAI) dat los van een bepaalde marktsector, op commerciële basis arbitrages uitvoert. De arbitragecommissies- en instituten kenmerken zich door een hoge mate van specifieke (op de sector gerichte) kennis en expertise.

Voor wat betreft de omvang van arbitrage, blijkt dat het aantal arbitrages in Nederland vrij beperkt is en dat dat aantal bovendien door de jaren heen vrij constant blijft. In absolute cijfers gaat het naar schatting om 2000 arbitrale vonnissen .

2.2 Verantwoordelijkheid markt en overheid
Zoals ik hierboven reeds heb aangegeven gaat het bij arbitrage om een zuiver private vorm van geschilbeslechting. De ontwikkeling van dit instituut is volledig vanuit de markt tot wasdom gekomen. Ik acht het van groot belang dat marktpartijen hun onderlinge relaties zoveel mogelijk zelf regelen en in geval van conflicten in de eerste plaats zelf verantwoordelijkheid nemen voor de oplossing daarvan. De ontwikkeling en toepassing van effectieve mogelijkheden voor de oplossing van conflicten kan daar een belangrijke bijdrage aan leveren.
In de verschillende sectoren waar partijen er de voorkeur aan geven zakelijke geschillen zoveel mogelijk via arbitrage te beslechten, vervult deze mogelijkheid in dat opzicht een sleutelrol en verschaft zij partijen toegang tot het recht. Met name vanwege de specifieke deskundigheid van de ‘scheidsgerechten’ bieden deze een reëel alternatief voor overheidsrechtspraak. Datzelfde geldt voor partijen in andere sectoren (al dan niet ad hoc), mits zij een bewuste (vrijwillige) keuze voor arbitrage hebben gemaakt. De toepassing van arbitrage vermindert in die gevallen bovendien –zij het in beperkte mate- de druk op de rechterlijke macht, ook al omdat bij de behandeling van deze zaken door de “gewone rechtbank” veelal een beroep op externe deskundigen noodzakelijk zou zijn. Daarnaast biedt het arbitraal vonnis als gezegd goede waarborgen voor nakoming, via verlof van de president van de rechtbank.

Tegelijkertijd dringt zich de vraag op waarom de toepassing van arbitrage zich feitelijk tot een relatief klein aantal sectoren beperkt. Gelet op het groeiend aantal contacten, bijvoorbeeld in het economisch verkeer (meer bedrijvigheid, meer transacties, meer onderlinge relaties) en de daaruit voortvloeiende toename van het aantal (juridische) conflicten, zou men verwachten dat met name in handelsgeschillen ook het aantal arbitragezaken zou toenemen. Zoals ook uit het onderzoek naar de aard en omvang van arbitrage en bindend advies blijkt, is arbitrage nog onvoldoende ontwikkeld als alternatief voor overheidsrechtspraak, onder meer omdat onvoldoende bekendheid bestaat over de mogelijkheden van deze methode.

Ik acht het primair de verantwoordelijkheid van de arbitragesector zelf om meer bekendheid te geven aan de methode, de werking ervan en de voordelen ten opzichte van andere methoden van conflictoplossing. Datzelfde geldt voor het doorvoeren van verbeteringen met betrekking tot de toegankelijkheid van arbitrage. Voor wat betreft dat laatste kan naast informatievoorziening worden gedacht aan vereenvoudiging van procedures en beperking van de kosten voor partijen. In het bovengenoemde rapport concluderen de onderzoekers dat arbitrage relatief duur is. De kosten hebben een open einde en worden voor een groot deel bepaald door administratiekosten, de honoraria van de arbiter(s) en van de betrokken (gespecialiseerde) advocaten.

Wetgeving
Het voorgaande betekent echter niet zonder meer dat betrokkenheid van Justitie bij de verdere bevordering en ontwikkeling van het arbitrage is uitgesloten. Vanuit het publieke belang dat de toegang tot het recht voor burgers en instellingen voldoende wordt gewaarborgd is voorstelbaar dat daar waar de toepassing van arbitrage als methode voor conflictoplossing aangewezen lijkt, Justitie een bijdrage levert aan de bevordering en verbetering ervan.
Belangrijke betrokkenheid van Justitie op het gebied van arbitrage vloeit alleen al voort uit haar rol als (mede)wetgever. Zo is Justitie uiteraard betrokken geweest bij de totstandkoming van de Arbitragewet uit 1838 en de daarop volgende wijzigingen in het arbitragerecht. Ik noemde zojuist al de door de praktijk zelf uitgewerkte voorstellen tot wijziging van het arbitragerecht.
Deze beogen in zijn algemeenheid bestaande knelpunten in de toepassing van arbitrage weg te nemen en verbeteringen aan te aan te brengen in de bestaande procedureregels. Het voert te ver om alle voorstellen in het licht van deze brief te bespreken. Toch wil ik er een enkel opmerkelijk element uitlichten.

Zo wordt onder meer tegemoet gekomen aan één van de belangrijkste kritiekpunten op de arbitragepraktijk, te weten het bestaan van de zgn. arbitrageclausules in algemene voorwaarden. Die houden in dat partijen die een overeenkomst sluiten via de algemene voorwaarden bij deze overeenkomst, verplicht zijn eventuele geschillen uit de overeenkomst door arbitrage te beslechten. Partijen kunnen niet eenzijdig onder deze verplichting uit. Een gang naar de gewone rechter is dus niet mogelijk zonder inste
ming van de wederpartij. Deze in elk geval in verhouding met consumenten als ongewenst beschouwde situatie kan tegengegaan worden door arbitrage te plaatsen op de zwarte lijst van onredelijk bezwarende bedingen (artikel 6:236 BW). Omdat het daardoor in concurrentie komt met rechtspraak zal tevens eerder een prikkel ontstaan om de kwaliteit van de organisatie en de procedure te bewaken en waar nodig te verbeteren. Genoemde wijziging sluit aan op de aanbevelingen uit het rapport “aard en omvang van bindend advies en arbitrage in Nederland”.
Onlangs zijn de voorstellen besproken op een symposium waarbij vertegenwoordigers vanuit onder meer wetenschap, advocatuur, bedrijfsleven en rechterlijke macht aanwezig waren. Met de implementatie van de ontwikkelde voorstellen zal naar verwachting nog dit jaar een aanvang kunnen worden gemaakt.

Raad van Arbitrage voor de Bouw
Een tweede voorbeeld waaruit meer concrete betrokkenheid van Justitie bij de arbitragepraktijk spreekt, is de betrokkenheid bij de voorgenomen wijzigingen bij de Raad van Arbitrage voor de Bouw.
In de Parlementaire Enquête Bouwnijverheid is destijds forse kritiek geuit op het functioneren van de Raad van Arbitrage voor de Bouw, met name met betrekking tot de onafhankelijkheid en onpartijdigheid van de Raad. Ook de onderzoekers van het rapport “aard en omvang van arbitrage en bindend advies” constateren dat met name in de bouwsector de beleving van partijdigheid zou kunnen ontstaan, doordat partijen via algemene voorwaarden zijn gebonden aan geschillenbeslechting door een arbitraal college dat financieel en bestuurlijk afhankelijk is van één partij.
Naar aanleiding daarvan is gekozen om de Raad van start te laten gaan in een nieuwe structuur. Hoofdkenmerk daarvan is dat ook de opdrachtgevers deelnemen in het bestuur van de Raad en het College van Arbiters
Ook vanuit het belang van een adequate geschiloplossing ligt de steun van Justitie aan de voorgestelde verbeteringen in de rede. De Raad van Arbitrage voor de Bouw vervult immers een spilfunctie in de beslechting van geschillen in de bouwsector.
Dit heeft er inmiddels toe geleid dat ik heb ingestemd met een meer permanente rol voor de Raad voor de rechtspraak bij het aandragen van mogelijke kandidaten (rechters) voor de positie van voorzitter van het bestuur van de Raad van Arbitrage voor de Bouw.
Daarnaast zal op korte termijn worden bezien hoe vorm en inhoud kan worden gegeven aan de aan Justitie toebedachte taak om met de Raad de richtlijnen voor de benoeming, de gedragsregels, de afdoening van klachten en de ontheffingsregeling te evalueren.

3. Bindend advies
3.1 De methode nader toegelicht
Bindend advies is een in Nederland met name in consumentengeschillen toegepaste vorm van geschillenbeslechting, waarbij partijen –in de vorm van een vaststellingsovereenkomst- overeenkomen hun geschil aan een derde voor te leggen, die niet optreedt in de hoedanigheid van overheidsrechter, dan wel een tussen hen bestaande overeenkomst aan te vullen en de beslissing van deze derde als geldige overeenkomst tussen hen te aanvaarden.
Bindend advies berust op een aantal bepalingen uit het Burgerlijk Wetboek (de artikelen 7:900 e.v. BW inzake de vaststellingsovereenkomst zijn van toepassing) en er zijn anders dan bij arbitrage geen processuele waarborgen in de wet zelf gegeven.
De bevoegdheid van de geschillencommissies is gebaseerd op de leveringsvoorwaarden zoals gehanteerd door de aangesloten branche-organisaties. Deze voorwaarden omvatten tevens de bepaling dat de consument de bij de geschillencommissie aangesloten leverancier kan dwingen tot een bindend advies-procedure, terwijl omgekeerd die dwang niet geldt. Een contractueel of bij algemene voorwaarden voorgeschreven voorlegging aan bindend advies is in beginsel verplichtend voor partijen, zij het dat de consument altijd een bedenktijd heeft van één maand om alsnog voor de overheidsrechter de kiezen.
Bindend advies doet als zodanig niet af aan de bevoegdheid van de gewone rechter. Een vervolgprocedure bij de rechter is dus niet uitgesloten, maar de rechter zal daarbij slechts op beperkte gronden kunnen afwijken van het bindend advies (artikel 7:904 BW). In de praktijk komen dergelijke procedures overigens niet vaak voor. Bij geïnstitutionaliseerd bindend advies zoals bij de geschillencommissies onder de Stichting Geschillencommissies voor Consumentenzaken (SGC), bestaan wel waarborgen met betrekking tot de nakoming in de vorm van een nakomingsgarantie door de branche-organisatie.

Hoewel bindend advies ook in ongeorganiseerde vorm wordt toegepast (ad hoc) wordt het leeuwendeel van de bindend adviezen gegeven door een beperkt aantal instituten. De belangrijkste daarvan zijn de Stichting Geschillencommissies voor Consumentenzaken (SGC), waaronder inmiddels 30 geschillencommissies ressorteren, en het Dutch Securities Institute (DSI).
Het totaal aantal bindend adviezen wordt jaarlijks op ca. 4000 geschat, al geldt ook hier dat dit cijfer voornamelijk gebaseerd is op de gegevens van geïnstitutionaliseerde vormen van bindend advies. Dit aantal is relatief gering in verhouding tot overheidsrechtspraak. Bovendien zou een deel van de geschillen die nu via bindend advies worden beslecht naar verwachting niet voor de overheidsrechter worden gebracht indien er geen aanbod van geïnstitutionaliseerd bindend advies zou zijn, vanwege het geringe onderliggende belang. In die zin is sprake van een aanvullend aanbod. De omvang van het bindend advies neemt in de loop der jaren gestaag toe, voornamelijk door een toename van het aantal instituten c.q. geschillencommissies.

3.2 Verantwoordelijkheid markt en overheid
Voor bindend advies geldt op gelijke wijze als voor arbitrage dat het gelet op het private karakter van deze methode primair de verantwoordelijkheid van marktpartijen zelf is om de toepassing ervan te bevorderen en de kwaliteit ervan te waarborgen.
De geschillencommissies voor consumentenzaken zijn het sprekende voorbeeld van de wijze waarop de markt zelf passende methoden voor geschilbeslechting kan ontwikkelen en toepassen. Zij dragen daarmee tevens in belangrijke mate bij aan het beleid van Justitie gericht op effectieve geschiloplossing. Dat houdt in dat conflicten daar worden opgelost waar ze het beste thuishoren. In het geval van (eenvoudige) consumentengeschillen is dat niet op voorhand de rechter. De geschillencommissies bieden de consument een relatief snelle, goedkope en eenvoudige manier om zijn geschil met de betreffende ondernemer te beslechten en vormen daarmee een goed alternatief voor de “gewone rechter”. Geschillencommissies bieden bovendien een procedure, toegesneden op de specifieke branche en op de waarde van het onderliggende geschil en een nakomingsgarantie voor uitspraken van de geschillencommissie.
Tenslotte heeft het geïnstitutionaliseerd aanbod van bindend advies ook een preventief effect op het ontstaan van geschillen doordat het een prikkel biedt tot kwaliteitsverbetering binnen de branches. De SGC stelt als voorwaarde voor toetreding tot een geschillenregeling in een bepaalde branche dat sprake is van evenwichtige, redelijke algemene voorwaarden. Daarnaast moet zijn voorzien in een deugdelijke klachtenprocedure, terwijl de nakomingsgarantie branches zal aansporen om onwillige leden op de vingers te tikken (“zelfreinigend effect”).
Ik hecht er in dit verband aan het belang te benadrukken van tweezijdig overeengekomen algemene voorwaarden (dat wil zegen algemene voorwaarden die zijn tot stand gekomen als sluitstuk van geslaagd overleg tussen ondernemers en consumentenorganisaties) als uitgangspunt voor aansluiting van ondernemers bij een geschillencommissie. Zij bieden consumenten duidelijkheid en scheppen consumentenvertrouwen en vormen voor ondernemers een manier om zich te onderscheiden. Dit neemt niet weg dat in branches waar ondernemers- en consumentenorganisaties niet –of niet binnen een redelijke termijn- tot tweezijdig overeengekomen algemene voorwaarden kunnen komen, de (vooralsnog) ‘eenzijdige’ instelling van geschillencommissies te prefereren is boven het afzien van instelling van een geschillencommissie.

In 2002 is de werking van de geschillencommissies onder de SGC geëvalueerd . Daaruit is het algemene beeld naar voren gekomen dat de geschillencommissies over het algemeen goed functioneren en een goed alternatief vormen voor de reguliere rechtsgang, met name door de bovengenoemde voordelen als eenvoud, snelheid en betaalbaarheid van de procedure. Zowel consumenten als ondernemers oordelen positief over de behandeling van hun zaak en de onpartijdigheid van de geschillencommissies.

Ik wil deze vorm van geïnstitutionaliseerd bindend advies, zoals toegepast onder de koepel van de SGC, dan ook de komende jaren blijven bevorderen en verbreden.

Om de toegang tot het recht voor consumenten op een eenvoudige, snelle en goedkope manier te kunnen garanderen onderhoudt Justitie sinds 1997 een subsidierelatie met de SGC (ca. € 0,9 mln per jaar). Daarmee wordt in de eerste plaats de instandhouding van de infrastructuur ten behoeve van de verschillende commissies gegarandeerd (bureaukosten SGC). Daarnaast verwacht Justitie van de SGC dat zij met de beschikbaar gestelde middelen in zoveel mogelijk nieuwe branches geschillencommissies realiseert en zorgt voor stroomlijning en verbetering van bestaande procedures en waar mogelijk de introductie van nieuwe initiatieven.

Een aantal ontwikkelingen verdient in dit kader de aandacht:

Omzetting subsidie
Gelet op de eerder genoemde verantwoordelijkheid van marktpartijen zelf voor de oplossing van hun onderlinge conflicten is de wijze waarop het subsidiebedrag wordt ingezet momenteel onderwerp van discussie met de SGC.
Voor een aantal commissies geldt namelijk dat nog steeds gebruik wordt gemaakt van de Justitiesubsidie bij de afhandeling van individuele zaken. Het betr
ft met name een in het beginstadium van de SGC bij de eerst opgerichte commissies gegroeide praktijk. Ik hanteer evenwel het uitgangspunt dat de kosten van de afhandeling van individuele zaken voor rekening van partijen (branches en consumenten) behoren te komen.
Voor nieuw toetredende branches hanteert de SGC overigens al enige tijd -op verzoek van Justitie- het uitgangspunt dat de betreffende geschillencommissie kostendekkend opereert.

Om de toename van de kosten voor consumenten en ondernemers te beperken heeft Justitie de afgelopen jaren concrete projecten gefinancierd die ertoe hebben geleid dat de gemiddelde kostprijs per afgehandelde zaak reeds is gedaald en in de toekomst nog verder zal kunnen dalen (bijvoorbeeld het project “herontwerp processen” en projecten gericht op digitalisering van de klachtafhandeling, zie ook hieronder).

In de komende maanden zal in overleg worden getreden met de SGC om de hierop te baseren grondslagen voor de subsidieverlening vanaf 2006 nader uit te werken.



Digitalisering geschillenbeslechting
Voorts is door de SGC een start gemaakt met het project “Geschillenbeslechting Online”. Het project is erop gericht door middel van digitalisering van de klachtafhandeling te komen tot een verkorting van de doorlooptijden van de procedures, lagere kosten en verbetering van de toegankelijkheid van de SGC. Zo wordt onder meer voorzien in een elektronisch klachtenformulier, een bedrijvenregister waarin bedrijven staan opgenomen die zijn aangesloten bij (één van) de geschillencommissies en een overzicht van eerdere uitspraken van de geschillencommissies. In het tweede kwartaal van 2005 is gestart bij een tweetal grote commissies, te weten Bankzaken en Energie. In de tweede helft van 2005 zullen de geschillencommissies Telecommunicatie, Reizen, Wonen en Voertuigen volgen. Daarmee zal ca. 80% van het volume van de SGC zijn gedigitaliseerd. Justitie ondersteunt het project met een bijdrage van max. € 150.000 in de kosten. Het ministerie van EZ draagt voor een gelijk bedrag bij. Het project loopt door tot in 2006.

Uitbreiding aantal geschillencommissies/verhoging dekkingsgraad
Om de dekkingsgraad van het aantal geschillencommissies voor consumentenzaken te verhogen is in opdracht van Justitie onderzoek gedaan naar het bestaan van buitengerechtelijke klachten- en geschillenregelingen in Nederland. Op basis van deze informatie zijn sectoren die tot dusverre geen gebruik maken van een dergelijke regeling door de SGC aangeschreven. De respons daarop is tot dusverre gering.
Op initiatief van het ministerie van Economische Zaken is de afgelopen periode gezamenlijk overleg gevoerd met verschillende betrokken partijen, waaronder VNO-NCW, MKB-Nederland, Consumentenbond en SER om te bezien op welke wijze meer branches zouden kunnen worden overgehaald om zich aan te sluiten bij een geschillencommissie. Het ministerie van Economische Zaken heeft een SER adviesaanvraag ingediend met onder andere de vraag op welke wijze kan worden bevorderd dat bedrijven zich aansluiten bij geschillencommissies en beter bekend maken dat zij zijn aangesloten bij een geschillencommissie. De SER adviesaanvraag heeft er tevens toe geleid dat de SER zijn brochure over klachtenafhandeling door ondernemers heeft vernieuwd. Deze zal worden verspreid onder branche-organisaties. Op 29 augustus a.s. zal de SER haar advies presenteren op het symposium “Maak uw kracht van elke klacht” dat de staatssecretaris van EZ samen met de voorzitters van VNO-NCW en MKB-Nederland organiseert. VNO-NCW en MKB-Nederland hebben toegezegd in dat kader bij hun leden aandacht te zullen vragen voor geschillencommissies als sluitstuk van een goede klachtenafhandeling. Het gaat dan om het belang van het hebben van een geschillencommissie bij branches die er nog geen hebben, maar ook om het belang van communicatie over geschillencommissies door branches die er wél een hebben. Ik acht de inzet van deze organisaties richting hun achterban van wezenlijk belang om het traject te doen slagen, juist omdat de initiatieven op dit punt uiteindelijk vanuit de markt zelf moeten opkomen.
Daarnaast dient nader in kaart te worden gebracht wat de (eventuele) drempels voor toetreding zijn waarna kan worden bezien op welke wijze deze zouden kunnen worden weggenomen. Dit vergt een gezamenlijke inspanning van bovengenoemde partijen.

Ik wil hier benadrukken dat niettegenstaande deze inspanningen de keuze voor een systeem van zelfregulering met zich meebrengt dat niet alle branches en ondernemers in het systeem zullen participeren. Wel zijn op deelterreinen aanvullende maatregelen denkbaar wanneer consumenten als gevolg daarvan onvoldoende mogelijkheden hebben voor de afwikkeling van klachten- en geschillen.
Zo wordt in een aantal specifieke sectoren aansluiting bij een onafhankelijke, buitengerechtelijke klachten- en geschillenregeling bij wet verplicht gesteld.
De nieuwe Wet Financiële Dienstverlening (Wfd) verplicht financiële dienstverleners tot een adequate behandeling van klachten van consumenten. Deze wettelijke verplichting ziet zowel op de interne afhandeling van klachten door de financiële dienstverleners als op de afhandeling van geschillen bij een externe geschilleninstantie. Dit laatste door de verplichte aansluiting bij een erkende geschilleninstantie.
In de Wet Personenvervoer wordt aansluiting bij een geschillencommissie verplicht gesteld voor de taxibranche door een koppeling aan de vergunning. Deze wettelijke verplichtingen passen in het kabinetsbeleid om een passende en adequate geschillenregeling verplicht te zullen stellen voor markten in transitie .

Oprichting Consumenteninformatieloket
Om ervoor te zorgen dat geschillen daar worden opgelost waar ze thuishoren is informatieverstrekking, doorverwijzing en advies met betrekking tot de juiste vorm van conflictoplossing voor het betreffende geschil van groot belang. Temeer daar uit verschillende onderzoeken is gebleken dat de mogelijkheden van bindend advies zowel bij het bedrijfsleven als bij consumenten nog maar in beperkte mate bekend zijn. Het behoort evenwel niet tot de werkzaamheden van de SGC om hierin te voorzien. De SGC richt zich in hoofdzaak op de beslechting van consumentengeschillen.
Het ministerie van EZ heeft in zijn Strategische Actieprogramma voor de Consument aangekondigd een consumenten informatieloket te zullen inrichten bij de nog op te richten Consumentenautoriteit.
Het consumenteninformatieloket moet:
- consumenten informatie verschaffen over rechten en plichten;
- consumenten doorverwijzen naar instanties die meer specifieke informatie kunnen verstrekken of instanties die voorzien in geschilbeslechting;
- klachten registreren ten behoeve van de handhaving.
Inmiddels is gebleken dat de functionaliteiten van het consumenteninformatieloket dicht aanliggen tegen de werkzaamheden van het Juridisch Loket. Op dit moment loopt in het kader van de stelselherziening in de gesubsidieerde rechtsbijstand een implementatietraject van 30 Juridische Loketten in Nederland.
In de komende maanden zal in overleg met het ministerie van EZ en de Raden voor rechtsbijstand worden bezien op welke wijze samengewerkt kan worden tussen het informatieloket en de Juridische Loketten.

Huurcommissies
Een bijzondere vorm van bindend advies wordt toegepast bij de zogeheten huurcommissies.
Deze commissies bieden huurders en verhuurders een laagdrempelige, relatief snelle en goedkope manier om hun geschil met de betreffende verhuurder of huurder op te lossen en leveren in die zin een belangrijke bijdrage aan de toegang tot het recht voor deze categorie. De verantwoordelijkheid voor de huurcommissies ligt primair bij het ministerie van VROM. VROM heeft zich in de afgelopen jaren beraden op de toekomst van het stelsel van de huurcommissies. Hoewel huurprijsgeschillen kwesties zijn waarbij de overheid geen partij is, heeft VROM, gegeven het feit dat de huurprijsregeling door het Rijk wordt bepaald, de nog gespannen woningmarktsituatie en het feit dat bij een private vormgeving de brede toegankelijkheid niet of zeer moeilijk te garanderen lijkt, geconcludeerd dat een aanhoudende overheidsbetrokkenheid vooralsnog het meest voor de hand ligt. Voor de effectiviteit van het functioneren van de geschillenbeslechting acht VROM participatie van betrokken partijen bij deze taak van groot belang. Net als nu het geval is, is het voornemen te kiezen voor vormgeving via een ZBO, zij het dat de huidige 59 huurcommissies worden samengevoegd tot één nieuwe huurcommissie. Verhuurders en huurders zouden hierbij een grotere bestuurlijke en financiële mede-betrokkenheid moeten dragen.

Ik acht het van belang dat het alternatief een laagdrempelige en breed toegankelijke voorziening blijft, zodat huurders op een eenvoudige wijze toegang tot het recht behouden en er geen zaken die nu op een efficiënte wijze buiten de rechter om worden afgedaan in de toekomst bij de rechter terechtkomen. Met de omvorming van de huidige 59 huurcommissies en het secretariaat tot één organisatie lijkt dit gegarandeerd.


De Minister van Justitie,

[DutchCredit]

Fraude met hypotheken aangepakt
Gepubliceerd | maandag 22 augustus 2005.

Van onze verslaggever Ron Meerhof

ROTTERDAM - De toptien van notoire makelaars en notarissen die de afgelopen jaren in de Rotterdamse regio heeft meegewerkt aan hypotheekfraude, moet zich binnen enkele maanden verantwoorden voor de rechter. Dat zegt de Rotterdamse wethouder Marco Pastors.

Het is een van de afspraken die Pastors eind vorige week maakte met de Nederlandse Vereniging van Banken, de makelaarsvereniging NVM en de notarissenvereniging KNB.

Aanleiding tot de bijeenkomst, de eerste in zijn soort, is het groeiend aantal signalen over hypotheekfraude. Die zou in de miljoenen lopen. De helft van de gevallen zou zich afspelen in de Rotterdamse en Haagse regio. Met behulp van valse werkgeversverklaringen en geflatteerde taxaties peuteren stromannen van huisjesmelkers veel te hoge hypotheken los bij banken. Ze krijgen daarbij hulp van een beperkt groepje makelaars en notarissen.

‘Het systeem zoals we dat kennen, functioneert niet goed genoeg meer’, zegt Pastors. ‘Gelukkig erkennen de beroepsgroepen in deze regio dat. We hebben afgesproken dat notarissen en makelaars de tien meest in het oog lopende dossiers nog eens goed doorlichten. Van de ernstigste daarvan wordt aangifte gedaan. De dossiers gaan naar het Openbaar Ministerie.

In achterstandswijken als Charlois en Feijenoord in Rotterdam verwisselen panden regelmatig voor veel te hoge prijzen van eigenaar. Soms gebeurt dit driemaal op een dag. De laatste koper beurt een tophypotheek, vaak ook nog met een bouwdepot. Als eenmaal al het geld is opgenomen, blijkt dat er geen rente en aflossing worden betaald. De koper blijkt dan verdwenen. Zo’n pand wordt dan geveild. Niet zelden koopt de oorspronkelijke koper het weer, voor een veel lagere prijs, en begint het hele spel van voren af aan.

In eerste instantie is daarbij de bank de dupe van de eigen onoplettendheid. Maar die wentelt het verlies dan af op een soort collectieve stroppenpot. Bovendien gaat het vaak om panden die vallen onder de Nationale Hypotheekgarantie.

‘En zo betaalt de gewone burger dan mee’, zegt Pastors. Maar belangrijker nog is dat deze praktijken de aanpak van achterstandwijken frustreren. Terwijl de panden wisselen van pseudo- naar nepeigenaar, blijven overbewoning door illegalen doorgaan en verloederen ze rustig verder.

De profiteurs achter deze fraudes zouden huisjesmelkers zijn. Sinds het leven ze moeilijker gemaakt wordt, zoeken die naar alternatieve inkomstenbronnen. Ze zien zich gedwongen hun bezittingen af te stoten, maar maken van de nood een deugd door via stromannen toch nog extra geld te verdienen.

Volgens Pastors werkt ‘een heel circuit’ aan deze praktijken mee; de makelaar die te hoog taxeert; de notaris die geen vragen stelt als een pand driemaal op een dag van eigenaar wisselt of een koper verzuimt te melden dat op een pand een aanschrijving voor woningverbetering rust; en de bankmedewerker die een vervalste werkgeversverklaring accepteert.Die laatste praktijk moet worden uitgebannen door samenwerking met uitkeringsinstantie UWV. Die heeft een overzicht van alle arbeidsrelaties.

© de Volkskrant

zie ook:
Deksel van makelaardij-beerput