Aandelenlease: Procederen tegen een bonus-vergoeding?
Gepubliceerd op donderdag 01 september 2005
In een eerder stuk heb ik suggesties gedaan over de procestactiek in aandelenleasezaken. Oogmerk daarbij is tijd en kosten te besparen voor de gedupeerde. Hoe zit dat eigenlijk met de kosten voor een gedupeerde bij aandelenleasezaken?
Hoge kosten
De orde van advocaten geeft een adviestarief op voor diensten door een advocaat. Dit ligt op ongeveer 160 euro per uur, exclusief BTW en kosten. Dit tarief geldt in principe ook voor aandelenleasezaken, maar over het algemeen rekenen advocaten een hoger tarief omdat zij aandelenleasezaken als een bijzondere deskundigheid beschouwen. Vaak laten zij ook het financiële belang van de klant meewegen bij de vaststelling van hun tarief. Hoe hoger het belang van de klant, hoe hoger het tarief. Voor particulieren is een tarief van 160 euro euro uur zo hoog dat zij dat haast niet op kunnen brengen. Zeker niet als ze al in financiële problemen zitten. Een procesgang in eerste aanleg komt gauw op vierduizend euro en dan is de uitkomst nog onzeker.
No-cure-no-pay?
Parallel, maar geheel los van de aandelenleasezaken speelt binnen de kring van advocaten de vraag of advocaten op no-cure-no-pay basis zouden mogen werken. In Nederland is dit vooralsnog verboden, maar in andere landen, zoals de Verenigde Staten, is het heel gewoon. Bij betaling van een advocaat op basis van no-cure-no-pay wordt de betaling afhankelijk gesteld van het behalen van een vooraf bepaald resultaat. Het behalen van dit resultaat moet het gevolg zijn van de inspanningen en werkzaamheden van de advocaat.
Er zijn nogal wat argumenten die pleiten voor het toestaan van no-cure-no-pay betaling:
- De toegang tot het recht wordt vergroot.
- Uit concurrentieoverwegingen moet de advocatuur wel meegaan, omdat juridische dienstverleners en adviseurs wel op deze basis werken.
- Advocaten zullen sneller werken, met behoud van kwaliteit, en daardoor goedkoper worden.
- Er is maatschappelijk draagvlak: de Nederlandse Mededingings Autoriteit steunt no-cure-no-pay.
Er zijn ook argumenten die pleiten tegen het toestaan van no-cure-no-pay betaling:
- De onafhankelijkheid van de advocaat wordt aangetast doordat hij een belang heeft bij het resultaat.
- No-cure-no-pay lijkt een vorm van omgekeerd verzekeren: indien geen “cure”, dan geen “pay”. Dit past niet bij een dienstverlener.
- Het kan zijn dat kleinere zaken in het geding komen omdat grotere financieel interessanter zijn.
Maar: no-cure-no-pay-regelingen zijn in Nederland verboden en bieden dus geen optie bij aandelenleasezaken.
Op kosten jagen
Terug naar de aandelenleasezaken. Uit de rechtspraak over deze zaken is een consistente lijn te trekken dat bijna alle aanbieders gefaald hebben in hun zorgplicht. De tactiek van de meeste aanbieders lijkt te zijn dat zij proberen om de gedupeerden zowel financieel als geestelijk uit te putten door het op een proces aan te laten aankomen: dat wordt voor een particulier al gauw onbetaalbaar, helemaal als je al tot je oren in de restschuld zit! De gedupeerde heeft gelijk maar kan het niet halen vanwege financiële drempels.
Bonus regeling
Een goed alternatief zou kunnen zijn: de betaling door gedupeerde van een relatief laag basisbedrag met een bonus bij succes, eventueel in percentage aflopend al naar gelang de mate van financieel succes groter wordt. Dit heeft tevens het voordeel dat men “commitment” van de gedupeerde krijgt en dat men niet met kansloze zaken aankomt, onder de noemer het kost me toch niets. Een combinatie van een tarief en een bonus, hetgeen wel toegelaten is in Nederland, lijkt voor aandelenleasezaken een ideaal middel, zowel voor de gedupeerde als voor de advocaat en een goed middel om voor de particulier de toegang tot het recht te verlagen!
Dit artikel is geschreven door mr. Bob den Boer, jurist en aangesloten bij XS2Justice.
Bron:
www.planet.nl