'We worden gewoon belazerd.'

[woest]

OM erkent verzwijgen twijfels NFI

Van onze verslaggevers

AMSTERDAM - Het Openbaar Ministerie heeft de ernstige bedenkingen die het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) had over de schuld van Cees B. aan de moord op Nienke Kleiss, niet voorgelegd aan de rechter.

Instituut stomverbaasd over houding justitie

Dat blijkt uit een vertrouwelijke brief die de hoogste baas van het Openbaar Ministerie, Harm Brouwer, deze week over de kwestie aan de hoofdofficieren heeft gestuurd en die de actualiteitenrubriek NOVA woensdagavond openbaar heeft gemaakt.

Het NFI zegt in een reactie op de brief ‘dat er normaal gesproken op wordt vertrouwd dat de officier van justitie de goede conclusies trekt’. ‘Maar wij waren zo verbaasd dat de officier van justitie niets deed met onze herhaalde waarneming dat er geen enkel DNA-spoor naar Cees B. leidde, dat we het nodig vonden dat nog eens mondeling aan de officier mee te delen.’ B. heeft vier jaar onschuldig vastgezeten.


Het NFI heeft in deze zaak, ‘voor het eerst in zijn geschiedenis’ in gesprekken met de zaaksofficier en de advocaat-generaal kenbaar gemaakt dat er twijfels waren over de schuld van B., aldus Brouwer, voorzitter van het College van procureurs-generaal. ‘Achteraf bezien was het beter geweest die twijfels ook aan de rechter over te brengen.’ Eerder ontkende Brouwer, dat er bewijs zou zijn achtergehouden.

Eind 2004 gaf het OM opdracht de kwestie door ‘onafhankelijke externe deskundigen’ te laten evalueren. Uit de voorlopige bevindingen van dat onderzoek blijkt dat er bij het NFI verdeeldheid was over de resultaten van het DNA-onderzoek dat is gedaan op het lichaam van Nienke, haar vriendje Maikel en de veter waarmee het meisje is gewurgd.

Brouwers schrijft in de brief dat ervoor gekozen had kunnen worden tijdens de behandeling van de zaak melding te maken ‘dat onderzoekers van het NFI hadden aangeven dat er mogelijk ook DNA-sporen van een derde, niet zijnde B., waren aangetroffen’.

De Volkskrant 8 september 2005

[DutchCredit]

Kroongetuige Maikel: Politie manipuleerde mij
8 september 2005

SCHIEDAM - De politie heeft Maikel, het vriendje van Nienke Kleiss, als getuige gemanipuleerd om hem voor Kees Borsboom belastende verklaringen af te laten leggen.

FOTO
Onmiddellijk na de moord op Nienke Kleiss in het Schiedamse Beatrixpark onderzocht de technische recherche in juni 2000 de plaats waar het meisje werd gevonden. Maandag bleek dat cruciaal DNA-bewijs zou zijn achtergehouden waardoor de verkeerde man werd veroordeeld. Foto Govert Coebergh

Dat zegt de nu 16-jarige jongen in een interview met deze krant. ,,Ik heb uren in een verhoorkamer gezeten, maar bij alles wat ik daar heb verteld, werd ik niet geloofd. Ik ben door de rechercheurs voor leugenaar uitgemaakt. Daar ben ik nog steeds heel boos over.’’

Maikel wist vijf jaar geleden de gruweldaad in het Schiedamse Beatrixpark waarbij Nienke werd vermoord, te overleven door zich dood te houden. Nadat hij uit het ziekenhuis was ontslagen, werd hij als kroongetuige beschouwd.

Althans, zo werd het tijdens de rechtszittingen naar buiten gebracht. Naar nu blijkt is met Maikels verklaringen niets gedaan, omdat Borsboom vanaf zijn aanhouding als de dader is beschouwd. En niemand anders.

Maikel gaf destijds een gedetailleerd signalement van de dader, dat volstrekt niet overeen kwam met dat van Borsboom. Desondanks vond het rechercheteam geen aanleiding een daderprofiel samen te stellen na de aanhouding van Borsboom. ,,Een daderprofiel,’’ aldus de persofficier van justitie in oktober 2000, ,,wordt opgemaakt als je volstrekt in het duister tast voor wat betreft de mogelijke dader. En om daaruit mogelijk een aanwijzing te krijgen die kan leiden naar de dader. In deze zaak weten we al veel naar aanleiding van de verklaringen van de jongen.’’

,,Ik heb altijd de waarheid verteld,’’ zegt Maikel daar nu over. ,,Opvallend was dat zodra Kees Borsboom in beeld kwam, het signalement dat door mij was afgegeven, in twijfel werd getrokken. De rechercheurs vertelden me toen dat ik niet de waarheid sprak, doordat ik in een shocktoestand zou verkeren en niet helder kon denken.’’

Maikel zegt Borsboom voor het eerst te hebben gezien in december vorig jaar. ,,Op televisie, nadat hij was vrijgelaten. Ik herkende hem niet als degene van wie ik toen het signalement had gegeven.’’

Het Openbaar Ministerie zegt niet te kunnen reageren op Maikels beschuldigingen. ,,Alles dat in het eerste onderzoek is gedaan, komt aan de orde in het rapport van het College van procureurs-generaal,’’ zegt een woordvoerder. ,,Het klinkt misschien kinderachtig, maar het is niet de bedoeling het daar al over te hebben, voordat het rapport is uitgekomen.’’

Copyright Algemeen Dagblad


Zie orgineel artikel:
Kroongetuige Maikel: Politie manipuleerde mij

Zie ook:
Verankering van rechtspraak: over de wisselwerking tussen burger politie, justitie en rechter
Ons politieke beleid bedreigt het vertrouwen in de Nederlandse rechtspraak. De politiek stelt aan het strafrecht eisen waaraan het strafrecht niet kan voldoen. Dat stelt professor Peter van Koppen in zijn inaugurale rede als hoogleraar rechtspsychologie bij de rechtenfaculteit (VU, d.d. 11 december 2003).

Gevaarlijke rechters
Volgende week gaat rechtspsycholoog Hans Crombag met emeritaat, na een niet onomstreden carrière. «Daar krijg ik een enorme kick van: verwikkeld zijn in een stevige polemiek.» — Door Evert Nieuwenhuis

De politieke rol van de rechter
Nick Huls
Lezing t.g.v. het eredoctoraat van mevr. Jutta Limbach, ex presidente van het Bundesverfassungsgericht. Gesproken tekst, die zal worden omgewerkt tot een wetenschappelijke publicatie. 89ste dies natalis EUR, 8 november 2002
Prof. mr N.J.H. Huls is hoogleraar rechtssociologie aan de Faculteit der Rechtsgeleerdheid van de Erasmus Universiteit Rotterdam.

[DutchCredit]

’Meer privileges voor advocaten’
9 september 2005

Inzage in NFI-rapporten vergroot controle op OM

door Johan van den Dongen en Bert Huisjes

AMSTERDAM, vrijdag
Het strafrechtsysteem moet zo snel mogelijk worden aangepast, zodat justitie beter kan worden gecontroleerd. Dat stellen vooraanstaande strafrechtdeskundigen, naar aanleiding van de fouten die zijn gemaakt in de zedenmoordzaak- Nienke Kleiss.

De strafrechtdeskundigen stellen dat advocaten toegang moeten gaan krijgen tot gesprekken tussen de officier van justitie en onderzoekers van het Nederlands Forensisch Instituut (NFI). Nu krijgen alleen politie en justitie, de opdrachtgevers, inzage in NFI-onderzoeken en de advocaat van de verdachte niet.

In de zaak-Kleiss kon een onschuldige worden veroordeeld, doordat cruciale, ontlastende informatie uit zo’n gesprek de rechter nooit bereikte. Het openbaar ministerie (OM) erkent inmiddels dat het in deze zaak bestaande twijfels over dna-sporen niet heeft doorgeleid naar de rechter.

Volgens de strafrechtdeskundigen heeft de moordzaak een hiaat in ons rechtssysteem blootgelegd. „Het NFI mag nu uitsluitend overleggen met het OM en politie”, zegt professor Peter van Koppen. „Zij vertellen welke sporen er zijn. Maar justitie interpreteert deze vervolgens op eigen wijze. Het NFI moet en wil objectief rapporteren, maar de officier is en blijft de opdrachtgever. Zet daar een advocaat bij en je brengt die ongelijke situatie in evenwicht. De een controleert dan de ander, en dat is de beste manier.”

Het geven van toegang aan advocaten bij het NFI kan alleen als daarvoor de wet wordt gewijzigd.

Dwaling
Ook volgens de strafrechtdeskundigen Hans Crombach en Theo de Roos kan alleen zo in de toekomst een dwaling als in de zaak-Kleiss worden voorkomen. „Nu heeft de officier alle kaarten in handen”, stelt Crombach. „Wat hij weglaat is voor de rechter en advocaat onzichtbaar.”

Volgens Crombach zou het ook goed zijn als de officier van justitie niet langer verantwoordelijk is voor wat er in een strafdossier komt, en wat niet. „Zo’n officier is toch een partij en kan informatie weglaten. Zo’n dossier hoort thuis bij een onafhankelijk persoon, zoals de rechter-commissaris. Ook zo’n wijziging hoeft niet ingrijpend te zijn”, meent hij.

Rechtsfilosoof dr. Hendrik Kaptein (UvA) denkt dat meer bevoegdheden voor een advocaat goed kunnen werken. „Maar”, zegt hij, „hoe je ook sleutelt, het systeem staat of valt bij de integriteit van de OM-medewerkers.

De Telegraaf

[DutchCredit]

Kwartaalwinst Dexia loopt op
Publicatiedatum: 9-9-2005

BETTEN

AMSTERDAM - Dexia heeft over het tweede kwartaal van 2005 een nettowinst van euro 508 mln gerealiseerd, tegen euro 486 mln over dezelfde periode een jaar eerder. Dat heeft de financiële dienstengroep donderdag bekendgemaakt. Per aandeel kwam de nettowinst uit op euro 0,49, een stijging met 6,9%. De stijging van de nettowinst komt vooral door de goede prestaties in de public finance en het retailsegment.

Dexia boekte het afgelopen kwartaal euro 1443 miljoen opbrengsten, onderliggend 2,6% meer dan een jaar eerder. De financiering van lokale overheden zorgde voor een nettoresultaat van euro 239 mln, een stijging met 10,2% op basis van stabiele wisselkoersen tegenover het jaar ervoor.

Dexia geeft geen concrete verwachtingen voor het hele jaar. 'We zijn ervan overtuigd dat de resultaten voor het jaar 2005 in lijn zullen liggen met onze doelstellingen op middellange termijn op het vlak van efficiëntie, rentabiliteit en groei, en dit na de recordprestatie van 2004', zo stelt bestuursvoorzitter Pierre Richard in een toelichting op de cijfers.

De groep deelt ook mee dat ze uitbreidingen naar Turkije onderzoekt omdat de behoefte aan infrastructuur groot is. Dexia denkt daarbij vooral aan een samenwerking met een andere bankgroep. Ook China en India worden onderzocht.

Copyright (c) 2005 Het Financieele Dagblad

[woest]

Donner: OM beschadigd door media

Van onze verslaggevers

AMSTERDAM/DEN HAAG - Minister Donner van Justitie maakt zich grote zorgen over de druk die de media uitoefenen op het Openbaar Ministerie. Door alle kritiek op de aanpak van de Schiedamse parkmoord wordt het imago van het OM fors beschadigd, vindt de minister. ‘Onder druk worden uitspraken gedaan die schade doen aan instituten waar we langer mee moeten doen dan vandaag.’


Donner vindt dat er rust nodig is rond de parkmoord-zaak, waarvoor CeesB. ten onrechte werd veroordeeld tot achttien jaar celstraf en tbs voor de moord op Nienke Kleiss (10). ‘Als er iets is misgegaan in deze zaak, is het juist de volle druk van de media op iets dat rustig overleg vergt.’

Maandag ontstond ophef nadat het televisieprogramma Netwerk had gemeld dat het Openbaar Ministerie bewust bewijs heeft achtergehouden dat had kunnen leiden tot de vrijspraak van Cees B. De voorzitter van het college van procureurs-generaal Brouwer ontkende dat een dag later. In een brief die vervolgens uitlekte, gaf hij echter toe dat het OM de rechter niet had gemeld dat forensische deskundigen twijfelden aan de schuld van Cees B.


Minister Donner blijft Brouwer steunen. Hij vindt niet dat de topman zichzelf heeft tegengesproken. Daar gaat het volgens hem ook niet om. ‘Laten we niet op farizeïsche wijze telkens uitleg willen geven aan alles achter de komma.’ Donner zinspeelde even op een klacht tegen Netwerk bij de Raad voor de Journalistiek.

De Nederlandse Vereniging van Journalisten ergert zich aan de kritiek van Donner. ‘Het Openbaar Ministerie moet bestand zijn tegen druk van de media’, zegt voorzitter Kees Schaepman. ‘Als het OM fouten maakt, moet je niet de boodschapper de schuld geven.’

Volgens Schaepman bemoeien Kamerleden en ministers zich te veel met de journalistiek. ‘Het lijkt wel of politici de waakhond zijn van de media in plaats van andersom.’

Het Openbaar Ministerie heeft zelf aanleiding gegeven tot de felle kritiek op zijn handelen, stelt Schaepman. ‘Je kunt moeilijk volhouden dat het slechte imago van het OM wordt veroorzaakt door de media.’

Veel gerechtelijke instanties onderzoeken hoe het mogelijk is dat Cees B. is veroordeeld. De rechtbank in Rotterdam zal openheid van zaken geven over een intern onderzoek naar de veroordeling van CeesB. ‘Er komt volgende week een reactie van de rechtbank’, aldus een woordvoerster. Morgen beslist de rechtbank welke onderzoeksresultaten worden vrijgegeven.

Eerder dit jaar liet de Rotterdamse rechtbank nog weten dat de resultaten bedoeld waren voor intern gebruik.



De Volkskrant 9 september 2005


Zie ook:

http://www.nrc.nl/binnenland/artikel/1126155774482.html

http://www.openbaarministerie.nl/

http://www.nrc.nl/binnenland/artikel/1126155903113.html

[DutchCredit]

Bende zet ABN Amro te kijk
9 september 2005

Door Robert Salome

DEN HAAG - De ABN Amro-bank heeft zeker een jaar lang valse biljetten van 500 euro geaccepteerd. Een internationale bende vervalsers had 200 miljoen euro aan vals geld in voorraad om bij de bank in te leveren. De leden stortten in totaal zo’n duizend nagemaakte biljetten van vijfhonderd euro bij de bank en nam echte biljetten op.

Dat blijkt uit het strafdossier tegen een verdachte in de zaak, waarin deze krant inzage heeft gehad. Een woordvoerster van de bank bevestigt dat valse bankbiljetten zijn aangenomen.

De biljetten kwamen uit Bulgarije. Onder meer in Den Haag en Rotterdam stortten bendeleden het valse geld bij automaten van ABN Amro, waar zowel geld kan worden gepind als gestort. Het geld werd opgenomen door mensen die, vermoedelijk met behulp van valse paspoorten, een rekening bij de bank hadden geopend. Zo ruilde de bende nepbiljetten voor echte in.

De automaten waar de criminelen het geld stortten, herkenden de 500 euro biljetten niet als vals en accepteerden ze. Het geld werd direct bijgeschreven op de rekening. Volgens ABN Amro zijn de biljetten niet in omloop gekomen.

De zaak is onder de codenaam Goudsnip onderzocht door het Bureau Bovenregionale Recherche van de politiekorpsen Haaglanden en Hollands Midden. Het rechercheteam hield in september vorig jaar de eerste verdachte aan. Hij was in het bezit van 15 valse briefjes. Via het afluisteren van telefoongesprekken en het bekijken van beelden van camera’s bij geldautomaten van ABN, kreeg de politie een beeld van de bende.

In totaal zijn er vijftig verdachten aangehouden, van wie een onbekend aantal nog vastzit. De verdachten moeten volgende week voor de rechter verschijnen.

Copyright Algemeen Dagblad

[DutchCredit]

Schadevergoeding voor gedupeerde huizenbezitters
9 september 2005

DEN HAAG (ANP) - De PvdA dringt aan op schadevergoeding voor gedupeerde huizenbezitters, nadat de Nederlandse Mededingingsautoriteit (NMa) woensdag bekend maakte zevenhonderd bouwbedrijven te verdenken van bouwfraude bij woningen, kantoren, scholen en andere gebouwen. Bij de bouwfraude, waarnaar de parlementaire enquêtecommissie onderzoek deed, ging het niet om burgerlijke en utiliteitsbouw, maar om de grond-, weg- en waterbouw. Bij dat laatste was de overheid slachtoffer. Die heeft inmiddels een regeling getroffen met de bouwsector om de schade vergoed te krijgen.

PvdA-Tweede-Kamerlid Depla vraagt aan de regering hoe die denkt te bereiken dat er ook voor gedupeerde huiseigenaren en bedrijven een schadevergoeding komt.
Algemeen wordt aangenomen dat verboden prijsafspraken, zoals die door aannemers onderling zijn gemaakt, hebben geleid tot prijsopdrijving. Maar om welke percentages het daarbij gaat, is ook voor deskundigen moeilijk aan te geven.
Bij de regeling die de overheid trof met de bouwsector zijn grove schattingen gemaakt en de uiteindelijke schadevergoeding werd bepaald in onderhandelingen. Bij die schikking speelde mee dat de overheid vreesde in afzonderlijke en slepende rechtszaken zwak te staan. Als bouwfraude bewezen is, is het ook voor een rechter lastig om de omvang van de schade vast te stellen.

Copyright Algemeen Dagblad

Zie ook:
Bestuurlijke boetes wegens diverse overtredingen
Boetes Autoriteit Financiele Markten

[DutchCredit]

‘Topman justitie betrokken bij wegpiraterij’
vrijdag 9 september 02:32 uur

Van onze verslaggever Weert Schenk

AMSTERDAM - De donkerblauwe, geblindeerde Mercedes die in juni op de snelweg A28 andere automobilisten dwong vaart te minderen door pal voor hen te gaan rijden en af te remmen, had procureur-generaal Dato Steenhuis als passagier.

Diverse bronnen bij politie en justitie bevestigen dat Steenhuis in de auto zat. De Rijksrecherche is een strafrechtelijk onderzoek begonnen naar de betrokkenheid van de procureur-generaal van het Openbaar Ministerie.

De woordvoerder van het college van procureurs-generaal ontkent niet dat Steenhuis in de Mercedes zat, maar zegt ‘niet gemachtigd te zijn details naar buiten te brengen’.

Eind juni meldde het Dagblad van het Noorden dat een donkerblauwe Mercedes onrust veroorzaakte onder weggebruikers op de A28 tussen Zwolle en Assen. De chauffeur dwong andere automobilisten snelheid te minderen door enkele meters voor hen te gaan rijden en af te remmen.

Een oud-politieman uit Oude Pekela die dit overkwam, haalde de Mercedes in, maar die schoot vervolgens opnieuw voor hem en verlaagde opnieuw zijn snelheid. Het tafereel herhaalde zich diverse keren. Andere automobilisten overkwam hetzelfde.

Na de publicatie verklaarden weggebruikers dat de auto ook met hoge snelheid en blauw zwaailicht over de vluchtstrook zou hebben gereden, om vervolgens weer tussen het gewone verkeer in te voegen.

In juli werd bekend dat de geblindeerde Mercedes werd bestuurd door een chauffeur van het college van procureurs-generaal. Tegen hem zijn volgens de woordvoerder van justitie ‘passende’ maatregelen genomen. Over de aard daarvan weigert de woordvoerder mededelingen te doen.

De chauffeur, een politieman, mag wel voor het college blijven rijden.

Een van de speerpunten van het beleid van het college van procureurs-generaal, waarvan Steenhuis deel uitmaakt, is een harde aanpak van verkeerscriminaliteit. Steenhuis is tevens voorzitter van het Centraal Justitieel Incassobureau, dat verantwoordelijk is voor het innen van verkeersboetes.

De oud-politieman uit Oude Pekela die op de A28 werd gehinderd, heeft bij de politie aangifte gedaan tegen justitie. Dat heeft geleid tot het onderzoek van de Rijksrecherche. De Drentse officier van justitie Van den Broek wilde donderdag geen commentaar geven op het onderzoek. Hij kon niet zeggen wanneer het onderzoek wordt afgerond.

Steenhuis was in 1998 een van de hoofdrolspelers in de affaire waarbij enkele procureurs-generaal in aanvaring kwamen met toenmalig minister van Justitie Sorgdrager. Naar aanleiding van deze affaire moest toenmalig OM-topman Arthur Docters van Leeuwen het veld ruimen.

In 1997 baarde Steenhuis opzien door te verklaren dat wat hem betreft ’snachts op 120-wegen best 140 kilometer per uur gereden mag worden, als dat de verkeersveiligheid niet in gevaar brengt.

© de Volkskrant

[Janny]

DEN HAAG (ANP) - De PvdA dringt aan op schadevergoeding voor gedupeerde huizenbezitters, nadat de Nederlandse Mededingingsautoriteit (NMa) woensdag bekend maakte zevenhonderd bouwbedrijven te verdenken van bouwfraude bij woningen, kantoren, scholen en andere gebouwen

Hoe kan het bestaan dat de overheid hier wel oog heeft voor gedupeerden van een instelling als de bouwmaatschappijen. En dat de overheid onze problemen met een bank onder de mat veegt.

Komt dat omdat Dexia een verbinding heeft met DNB. en de bouwmaatschappijen niet?????????????????

Janny

[woest]

Column: Jokken en gokken met beleggen


Gepubliceerd op vrijdag 09 september 2005

Door Anton Greefhorst
Na ruim 2,5 jaar gewaarschuwd te hebben voor allerlei beleggingsconstructies geeft Anton Greefhorst de pijp aan Maarten. In twee afleveringen geeft hij particuliere beleggers nog een paar overwegingen mee.

Een rode draad in de onderzoeken van de afgelopen jaren is de kritiek op de informatie die de financiële instellingen over hun producten verstrekken. In onze ogen is die informatie onjuist en/of misleidend. Dat is een ernstige beschuldiging.

Geen serieus onderzoek
Het commentaar van de financiële instellingen op ons onderzoek is in veel gevallen van hetzelfde laken een pak. Het zou niet serieus zijn. U als lezer wordt dus geconfronteerd met tegenstrijdige informatie. Wij spreken over onjuiste en/of misleidende informatie en de instellingen kwalificeren ons onderzoek als niet-serieus. Wie heeft nu gelijk?

Stichting Reclame Code
De Stichting Reclame Code waakt over de reclame in Nederland. De stichting stelt regels op en als een reclamemaker zich daar niet aan houdt, kan een klacht worden ingediend. Wij hebben de afgelopen maanden van die mogelijkheid gebruik gemaakt. Van de laatste serie onderzoeken hebben wij een viertal geselecteerd voor een klacht bij de Stichting Reclame Code over de onjuiste en misleiden informatie die de desbetreffende instellingen over hun producten verspreiden. De instellingen zijn Postbank, Effectenbank Stroeve, Wilgenhaege Vermogensbeheer en Homburg Participaties.

Postbank
Ons onderzoek naar Postbank met haar Postbank Doelbelegger 5/10/18 liet zien dat Postbank het niet zo nauw neemt met de waarheid. Op haar site was te lezen: 'Interessant voor iedereen die wel wil profiteren van de stijgende aandelenmarkten maar niet de risico's wil lopen van beleggen' en 'bescherming van uw inleg na het door u gekozen aantal jaren'. Verder werd aangegeven: 'Uw inleg en koerswinsten worden na een periode van 5, 10 of 18 jaar beschermd.' of '... want uw inleg wordt na tien jaar nooit meer minder waard dan de garantiewaarde'.

Na analyse van de documenten bleek dat er geen sprake is van bescherming of garantiewaarde, zodat we een klacht hebben ingediend over Postbank. De uitspraak van de commissie was duidelijk: de reclameuiting is 'onjuist en daardoor misleidend'.

Effectenbank Stroeve
Ons onderzoek naar Effectenbank Stroeve en haar haar JP Morgan Commodity Note was gericht op een advertentie met de volgende tekst:
'Profiteer met een hefboom van de groeiende vraag naar grondstoffen (basismetalen en olie); Toevoegen van commodities aan uw portefeuille verbetert de risico/rendementverhouding en beschermt tegen inflatie; Product heeft een 100% hoofdsomgarantie'.

Alle drie de uitspraken achten wij onjuist. De belegger kan met dit product alleen profiteren van stijgende prijzen (en niet een stijgende vraag), het beschermt niet tegen inflatie en er is ook geen 100% hoofdsomgarantie. Over Effectenbank Stroeve hebben wij daarom ook een klacht ingediend. Het resultaat?

De commisie oordeelde dat de belegger een zin als 'profiteer van de groeiende vraag' zal opvatten als 'een groeiende vraag naar grondstoffen zal de prijs van die grondstoffen doen stijgen'. Ze acht dat onderdeel van de advertentie dan ook niet onjuist en misleidend. Dat oordeel geldt niet voor de andere onderdelen. Daar is haar oordeel: 'in strijd met artikel 7 van de Nederlandse Reclame Code'. Dat betekent dat de reclame misleidend is.

Wilgenhaege Vermogensbeheer
Ons onderzoek naar Wilgenhaege Vermogensbeheer met haar obligatie Power Profit 150% liet de nodige onjuiste en misleiden uitingen zien. Zo vertelt Wilgenhaege Vermogensbeheer dat dit product geschikt is voor 'voor beleggers die hun spaargeld en/of obligaties willen beleggen op een manier dat zij extra krachtig kunnen profiteren van stijgingen van de Eurostoxx50, maar die daarbij ook een hogere mate van zekerheid zoeken.

Power Profit 150% is echter een risicovolle belegging en daardoor helemaal niet geschikt voor deze groep beleggers. Die informatie is zowel niet juist als misleidend.
Verder belooft Wilgenhaege dat het product tussentijds kan worden aangekocht en verkocht. Die informatie is ook onjuist en daardoor misleidend.
Tenslotte praat Wilgenhaege over een inleg-teruggarantie van 100%. Die blijkt alleen onder bepaalde voorwaarden te gelden. Er is dus geen inleg-teruggarantie van 100% en de informatie is dan ook onjuist en misleidend. Op alle drie de punten kon de commissie ons volgen. Haar uitspraak luidde dan ook: misleidend.

Homburg Participaties
Het laatste onderzoek betrof Homburg. Deze schreef over haar obligatielening: 'Als garantie voor uw inleg en rente heeft u de volgende zekerheden: Het beursgenoteerde vastgoedfonds Homburg Invest staat met haar eigen vermogen garant voor de rente en de inleg. Het recht van hypotheek op het aan te kopen en te ontwikkelen perceel'.

De garantie wordt echter verstrekt door een partij die zelf zwemt in de schulden. Verder krijgt niet de belegger het recht van hypotheek maar de stichting Homburg Mortgage Bond. Het bestuur van die stichting wordt gevormd door een andere Homburg. Daarnaast moet die Homburg dat recht weer inleveren als er wordt bijgeleend. Wij vinden dat Homburg op deze manier onjuiste en misleidende informatie verstrekt. Het oordeel van de commissie is nog niet bekend; wij wachten nog op de uitspraak.

Conclusie
Deze steekproef laat zien dat financiële instellingen het niet zo nauw nemen met de waarheid. Onze klachten over de onjuiste en misleidende informatie zijn praktisch alle toegekend. Driemaal wordt een 100% garantie gegeven en driemaal blijkt die 100% garantie uit de duim gezogen te zijn.

Prospectus
Dat gejok heeft ernstige consequenties. Als bijvoorbeeld bank XYZ aan u vertelt dat haar product een garantieproduct is, dan weet u nu dat er een gerede kans is dat de bank aan het dromen is. De enige manier om zekerheid te verkrijgen is een analyse van achterliggende documenten waaronder het prospectus. Het prospectus is omvangrijk (de grens van 100 pagina's wordt vaak gepasseerd), bestaat uit financieel-juridisch vakjargon en in meestal in het Engels gesteld. Daardoor zijn ze min of meer onleesbaar, zodat u in de praktijk niet kan vaststellen of de de informatie die u krijgt voorgeschoteld van de financiële instelling juist is. Kortom, beleggen blijft altijd een beetje gokken.

Anton Greefhorst is verbonden aan de Stichting Bijsluiterscore. Deze stichting onderzoekt wekelijks een beleggingsfonds of een ander financieel product.

Bron: www.planet.nl

Zie ook:
http://www.planet.nl/planet/show/id=751 ... /sc=1caf21

[DutchCredit]

Onthullingen zaak-Nienke leggen hiaat in rechtssysteem bloot
10 september 2005

Vuurproef voor Vrouwe Justitia

door JOHAN VAN DEN DONGEN

AMSTERDAM, zaterdag
Met de onthullingen in de zedenmoordzaak-Nienke Kleiss van afgelopen week heeft het vertrouwen in de rechtspraak een flinke knauw gekregen. Niet eerder lagen minister Piet Hein Donner (Justitie), het openbaar ministerie (OM) en zijn nieuwe baas Harm Brouwer en het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) zo zwaar onder vuur als nu. Komt Vrouwe Justitia zonder kleerscheuren uit de strijd?

Minister Donner zei deze week dat hij zich zorgen maakt over de druk van de media op het openbaar ministerie. Daargelaten of Donner de beschuldigende vinger terecht naar de boodschapper wijst in plaats van naar de eigen organisatie, is zijn bezorgdheid begrijpelijk: het OM valt onder het ministerie van Justitie en dus onder zijn verantwoordelijkheid. Het is de instantie die namens ons allen boeven vervolgt en voor de strafrechter brengt. In die hoedanigheid vertolkt het OM al snel de rol van kop van Jut: wordt een boef vervolgd en aangeklaagd door het OM, maar uiteindelijk niet veroordeeld door de rechter, dan volgt al snel hoongelach in de rechtszaal en worden de onvolkomenheden van het OM breed uitgemeten in de media.

Hoe vaker dit voorkomt, hoe groter de druk op het OM en zijn officieren van justitie om zaken te ’winnen’ en verdachten achter de tralies te krijgen. Volgens strafrechtdeskundigen ligt het gevaar daarbij op de loer dat ’scoringsdrang en productiedenken’ voorrang krijgen boven een objectieve en onbevooroordeelde kijk op een zaak. Rechtsfilosoof dr. Hendrik Kaptein (Universiteit van Amsterdam) noemt die elementen zelfs ’de kanker in het rechtssysteem en die moeten er hoe dan ook worden uitgesneden’. „Het OM moet diep gaan nadenken waar het voor staat. Het algemeen belang moet vooropstaan en dat zie je niet vaak terug. Dat is bijzonder ernstig.”

De onthullingen van afgelopen week: een man werd wegens de geruchtmakende zedenmoord op Nienke Kleiss volkomen onschuldig tot een lange gevangenisstraf veroordeeld, ook al had het OM zelf twijfels bij de bewijsvoering. Die twijfels werden echter niet besproken met de rechters.

De nieuwe voorzitter van het college van procureurs-generaal – de baas van het OM – Harm Brouwer, ontkende deze week in zijn eerste serieuze tv-optreden dat het OM informatie had achtergehouden, maar de volgende dag dook een vertrouwelijke brief aan zijn personeel op, waaruit het tegendeel bleek. ’Achteraf bezien beter was het geweest die twijfel ook aan de rechter over te brengen’, schreef Brouwer intern.

Spijkerbed
Daarmee veroorzaakte Brouwer, nog maar drie maanden na zijn lancering als hoogste man van het OM, een diepe scheur in zijn imago. Het pluche dat zijn illustere voorganger mr. Joan de Wijkerslooth kortgeleden achterliet voor de voormalig hoofdofficier van justitie in Leeuwarden, blijkt een spijkerbed.

Fotocompilatie: Kees van de Nes

Met de onthullingen kwam opeens ook de rol van het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) ter discussie te staan. Schokkend, omdat het NFI – zestig jaar geleden opgericht als Gerechtelijk Laboratorium en eveneens onderdeel van het ministerie van Justitie – altijd van onbesproken gedrag is geweest. Het instituut levert een bijdrage aan het oplossen van misdrijven door het uitvoeren van technisch- wetenschappelijk onderzoek. Rechters, officieren van justitie en advocaten varen blind op de vakkundigheid en oprechtheid van dit tegenwoordig Haagse bolwerk. Legt een expert van het NFI in de rechtszaal een getuigenverklaring af over de baan van een kogel, een schoenafdruk of de vorm van een bloedspetter op de muur, dan spreekt hij de waarheid en niets dan de waarheid, is in de rechtszaal eenieders stellige overtuiging.

Smetteloos
Maar met de onthullingen werd ook een belangrijk hiaat in het rechtssysteem blootgelegd, waarmee het altijd zo smetteloze NFI rechtstreeks te maken heeft. Tijdens een strafrechtelijk onderzoek mag het NFI alleen informatie verschaffen aan politie en justitie, feitelijk de opdrachtgevers en de aangevers van sporenmateriaal. Een advocaat krijgt die informatie niet, ook al gaat de informatiewisseling tussen het NFI en justitie over het lot van zijn verdachte. Advocaten kunnen hooguit de onafhankelijke rechter-commissaris vragen om het NFI een opdracht te geven voor een onderzoek.

Strafrechtdeskundigen pleitten gisteren in deze krant om ook de verdediging in een strafzaak deelgenoot te maken van de gesprekken of briefwisselingen tussen de onderzoeker en de officier van justitie.

Intussen kijkt Nederland reikhalzend uit naar de onderzoeksrapporten naar de gang van zaken in de zaak rond de Schiedamse parkmoord, zij het met de nodige scepsis. Immers, de Rotterdamse rechtbank, het Gerechtshof in Den Haag en het parket-generaal (de hoogste OM-instantie) laten zichzelf onder de loep nemen door eigen onderzoekers. De top van het OM heeft een ’onafhankelijke en onpartijdige’ advocaat- generaal van het ressortsparket in Amsterdam (feitelijk een hoge officier van justitie) de opdracht gegeven om de eigen handel en wandel in de zaak te onderzoeken. Hoewel dit rapport is afgerond, is het nog niet openbaar gemaakt.

De Telegraaf

[DutchCredit]

Schandalen: Bedrijfsboeven vangen
27 augustus 2005

WAAROM TOPMANAGERS IN DE VERENIGDE STATEN MOETEN VREZEN VOOR JUSTITIE EN BELEGGERS, EN ZE IN NEDERLAND O ZO MAKKELIJK WEGKOMEN

Verdwijnt ex-Ahold-baas Cees van der Hoeven voor jaren achter de tralies? Zelfs als zijn schuld aan de fraude bij het concern wordt bewezen, lijkt dat onvoorstelbaar. In Amerika daarentegen verdwijnt de ene na de andere topmanager voor lange tijd in de cel. Nadat boze beleggers hen eerst volledig hebben kaalgeplukt.

Op 12 juli maakte Shell bekend dat het in de Verenigde Staten een opmerkelijke schikking heeft getroffen. Het Brits-Nederlandse energieconcern betaalt liefst 74 miljoen euro aan een groep werknemers. Die waren naar de rechter gestapt, omdat, zo claimden ze, hun aandelen in Shell, bedoeld als pensioenvoorziening, in waarde waren gedaald door het schandaal rond de te hoog ingeschatte oliereserves. En daarvoor moest de onderneming, hun onderneming, bloeden.

Daags erna kon Bernie Ebbers, oprichter van het teloorgegane Worldcom, zijn tranen niet bedwingen. In New York bepaalde de rechter dat hij vanwege een megafraude bij het telecombedrijf 25 jaar achter de tralies moet. Op serieuze strafvermindering hoeft hij niet te rekenen. Sinds kort sluit de Amerikaanse wet zulke coulance uit. Ebbers, 63 jaar oud en kampend met zware gezondheidsproblemen, moet zeer waarschijnlijk levenslang brommen. Een paar weken daarvoor was hij in een civiele zaak financieel volledig uitgekleed. Zijn privévermogen gaat naar gedupeerde beleggers.

Kom daar maar eens om in Nederland. Misschien wordt ex-Ahold-topman Cees van der Hoeven straks schuldig bevonden aan de boekhoudfraude bij het supermarktconcern. Maar het is haast ondenkbaar dat hij ook nog in het gevang belandt – laat staan langdurig, zoals tal van coryfeeën uit het Amerikaanse bedrijfsleven overkwam. Hier hebben de vanwege het reserveschandaal weggestuurde Shell-bestuurders Phil Watts en Walter van de Vijver helemaal niets te vrezen. In Verenigde Staten dreigt nog altijd vervolging.

Halfslachtig
Zware straffen, agressieve advocaten, rap claimende beleggers, soms onvoorstelbare schadevergoedingen, een doortastende beurstoezichthouder SEC en een uiterst professioneel justitieapparaat – dat is de realiteit voor corporate Amerika. Maar hoe komt dat zo? En waarom moet Nederland het doen met halfslachtig optreden van justitie, en magere boetes en een enkele taakstraf, zoals in juni weer bleek, toen de rechter uitspraak deed in de bouwfraudezaak?

Volgens een Nederlandse bedrijfsjurist, die regelmatig zaken in de Verenigde Staten heeft af te handelen, begint het ermee dat Amerikanen volgens het Oude Testament (vergelding) leven en Europeanen, zeker de Nederlanders, volgens het Nieuwe Testament (verzoening). Ebbers werd eind jaren negentig luid bejubeld. De melkboer die miljardair werd in de telecom, was de vleesgeworden Amerikaanse droom. De keerzijde: wie die droom verstoort, wordt genadeloos gestraft.

Een andere Nederlandse jurist, Jaap Winter, advocaat bij De Brauw Blackstone Westbroek en erkend specialist in ondernemingsbestuur (corporate governance), zegt dat in de Verenigde Staten en Europa andere |modellen voor ondernemerschap en integriteit gelden. 'Ondernemen gaat overal over de vraag tot hoever je je eigenbelang mag nastreven. Van jouw voordeel heeft altijd iemand het nadeel. In Nederland kennen we bijvoorbeeld zoiets als het vennootschappelijk belang; bestuurders moeten oog hebben voor alle belanghebbenden bij de onderneming.’

In de Verenigde Staten, stelt Winter, is er veel minder een grens aan het nastreven van eigenbelang. 'Greed is good, daar wordt ons bedrijfsleven competitief van, redeneren ze. De beheersing in dat model, de rem, is de botsing. Het Amerikaanse juridische systeem garandeert dat die botsing er komt. Strafrechtelijk word je keihard aangepakt en civielrechtelijk kun je tot enorme schadevergoedingen worden veroordeeld, vaak met een extra straf. In Nederland daarentegen is het bestraffen van onoorbaar gedrag maar matig ontwikkeld. We zijn daar niet op gericht.’

Voor naming and shaming draaien Amerikanen evenmin hun hand om. Legio cameramensen en fotografen zijn erbij als topmanagers, zoals die van het door fraude uiteengespatte energieconcern Enron, geboeid worden afgevoerd. In Nederland worden witteboordencriminelen niet geboeid. Bij het bepalen van de strafmaat houden rechters zelfs rekening met de negatieve publiciteit die de fraudeurs over zich heen hebben gekregen.

Sterker: in een van de eerste voorkenniszaken in Nederland was mogelijke negatieve publiciteit een reden voor justitie om in het geheim een deal met de verdachte te sluiten en niet tot vervolging over te gaan. Het betrof de echtgenote van ABN AMRO-bankier Louis de Bièvre, die met voorkennis, via hem verkregen, in aandelen had gehandeld. In 1997, twee jaar na de deal en vijf jaar na de gewraakte aandelenhandel, lekte de affaire uit en moest De Bièvre terugtreden uit de raad van bestuur van ABN AMRO.

Toezichthouders in Nederland zijn grotendeels gebonden aan geheimhoudingsplichten. De Nederlandsche Bank (DNB) waakt over banken en verzekeraars en stabiliteit op de financiële markt, de Autoriteit Financiële Markten (AFM) over beurs en beleggen en het gedrag van marktpartijen. Tikt DNB een bank op de vingers, dan gebeurt dat achter gesloten deuren. Anders zou het vertrouwen in de sector een deuk kunnen oplopen, is het idee. De Amerikaanse opvatting is tegenovergesteld: juist om dat vertrouwen in stand te houden, worden namen en rugnummers genoemd. De boodschap: u ziet, we grijpen in, gaat u rustig slapen.

De SEC maakt zelf bekend welk bedrijf onderwerp is van onderzoek of een sanctie is opgelegd, of ze voert de druk op de betreffende onderneming zo hoog op dat die naar buiten treedt. De AFM moet tot nu toe in de meeste gevallen zwijgen. 'Onze voorzitter, Arthur Docters van Leeuwen,’ schetst bestuurslid Paul Koster, 'zegt hier wel eens bij wijze van grap dat hij als baas van de Binnenlandse Veiligheidsdienst meer mocht dan nu.’

Dat verschil in opvatting is verklaarbaar. In de Verenigde Staten maakt het niet of nauwelijks uit of een bank in diskrediet staat; er blijven er genoeg over zonder vlekje. In Nederland, waar slechts een handvol grote banken actief is, kan het er wel toe doen.

Oog om oog
Illustratief voor de Amerikaanse aanpak is de ondergang van Arthur Andersen, ooit een van de grote vijf accountantskantoren in de wereld. De huisaccountant van Enron werd in de Verenigde Staten door justitie en de SEC keihard aangepakt vanwege zijn rol bij de fraude binnen dat bedrijf. In juni 2002 werd Arthur Andersen zijn vergunning afgenomen. Klanten liepen massaal weg, het bureau stortte in.

Het is oog om oog, tand om tand. In januari van dit jaar waren in de Verenigde Staten liefst negenhonderd mensen door justitie aangeklaagd in vierhonderd bedrijfsfraudezaken, rekende de Republikeinse senator Jon Kyle uit Arizona voor. In november 2001 werden de straffen voor bepaalde delicten fors verhoogd. Dat was vlak na het uitbreken van de recente stroom bedrijfsschandalen, maar het was ook een uitgestelde reactie. Begin jaren negentig was de vermaarde fraudeur Michael Milken tot tien jaar cel veroordeeld. Tot ontsteltenis van velen kwam Milken na 22 maanden vrij, waarbij hij ook nog eens kon beschikken over een groot deel van zijn miljardenvermogen.

Dat nooit meer, besloten de Amerikanen. Voor bedrijfsfraude waarbij beleggers meer dan 100 miljoen dollar (80 miljoen euro) schade lijden, is de aanbevolen gevangenisstraf inmiddels 24 tot 35 jaar – het was 6 tot 7 jaar. Aanklagers en advocaten grijpen daarnaast vaak naar de zogeheten Rico-wet, constateert Koster. 'Die wet is eigenlijk bedoeld om de georganiseerde criminaliteit aan te pakken, maar is doorgetrokken naar de effectenwereld. Een veroordeling onder deze wet maakt het voor gedupeerden mogelijk om driemaal hun schade terug te vorderen. Heel aantrekkelijk dus.’

Ter vergelijking: in Nederland staat op het publiceren van een onjuiste jaarrekening een maximumgevangenisstraf van een jaar. Voor valsheid in geschrifte staat weliswaar een hoogste straf van zes jaar cel, maar die is nog nooit opgelegd.

De Ebbers-zaak legt in alle facetten de verschillen bloot tussen de Amerikaanse en Nederlandse aanpak. In de Verenigde Staten kan een claim een financiële noodzaak hebben. Door het faillissement van Worldcom raakten vele duizenden werknemers hun baan en pensioen kwijt. In Nederland valt de schade altijd lager uit; de sociale voorzieningen zijn hier beter.

Ebbers werd in de rechtszaal geconfronteerd met vroegere ondergeschikten die de fraude bekenden en vertelden hoe die in zijn werk ging. Daarmee ontliepen zij zelf zware gevangenisstraffen. Zulke deals zijn voor justitie in Nederland uitgesloten.

Bij de instructies die de rechter vooraf aan de jury gaf, hoorde dat die ook moest bezien of Ebbers de fraude 'bewust had vermeden’. Mocht niet onomstotelijk vast komen te staan dat hij het bedrog had bedacht en uitgevoerd (en dat gebeurde niet), dan kon hem worden verweten dat hij zijn ogen ervoor had gesloten (dat gebeurde wel). In Nederland moet het Openbaar Ministerie in strafzaken nog altijd opzet bewijzen.

Vrij vertaald kwam het oordeel van de jury in de Ebbers-zaak erop neer dat een topman die – gezien zijn zeer ruime beloning – kennelijk als briljant te boek stond, niet tegelijkertijd zo dom kon zijn dat hij een dergelijke fraude niet ontdekte. Het begrip 'bewuste vermijding’ werd daarmee voor het eerst in een Amerikaanse strafzaak ingebracht.

Juryrechtspraak is misschien wel het grootste verschil. Het is een u
tgelezen middel om vergeldingsgevoelens te botvieren. De samenstelling van een jury kan zeer bepalend zijn. Ebbers, de cowboy-zakenman uit het zuiden van het land, trof in New York een jury die geen enkel mededogen toonde. Maar Richard Scrushy, topman van het bedrijf Healthsouth, werd in een vergelijkbare zaak vrijgesproken, ondanks belastende verklaringen van vijf getuigen. 'Die zaak,’ vertelt Koster, 'werd behandeld door een rechtbank in Scrushy’s eigen staat, Alabama. Hij was er met zijn advocaten in geslaagd een jury te krijgen die duidelijk op zijn hand was.’

Fenomenale schikkingen
In de Verenigde Staten zijn bedrijven en topmanagers werkelijk beducht. Dat geldt voor Amerikaanse ondernemingen, maar zeker ook voor de buitenlandse die er een beursnotering hebben. Toen de jurist Peter Wakkie medio 2003 bij het door een boekhoudschandaal geteisterde Ahold als bestuurslid aantrad om puin te ruimen en claims af te wikkelen, was zijn eerste prioriteit, zei hij begin dit jaar in Elsevier, met de SEC tot een vergelijk te komen. Alle andere kwesties waren van latere zorg.

Een Nederlands bedrijf kan hier gerust een winstwaarschuwing geven. De beleggende goegemeente zal teleurgesteld reageren, maar vrijwel nooit werkelijk boos. Van Amerikaanse beleggers heeft het bedrijf waarschijnlijk de volgende dag een vordering binnen.

De scandaleuze déconfitures van bedrijven als Enron en Worldcom hebben de voorbije jaren in de Verenigde Staten geleid tot fenomenale schikkingen. Topmanagers, maar ook de accountants die de boeken controleerden en banken die aandelen en obligaties van die bedrijven aan hun klanten verkochten, hebben voor vele miljarden boze beleggers afgekocht. Het Amerikaanse mediabedrijf Time Warner reserveerde enkele weken terug nog 2,4 miljard euro voor mogelijke schikkingen met beleggers die forse schade hadden geleden na de ontdekking van boekhoudkundige onregelmatigheden. Een van die beleggers is het Nederlandse pensioenfonds ABP.

Typerend voor het verschil in aanpak is ook dat in Nederland als reactie op de bedrijfsschandalen de code-Tabaksblat werd ingevoerd. Die behelst aanbevelingen en principes bij het besturen van ondernemingen. De Verenigde Staten namen de Sarbanes-Oxley-wet aan, een enorm boekwerk vol geboden en verboden. Is de code-Tabaksblat een typisch product van zelfregulering, door beursfondsen en beleggers, Sarbanes-Oxley is het resultaat van snel reageren door het Amerikaanse Congres. Dat besloot, vrijwel tegelijk met de invoering van de wet, het budget van de SEC naar zo’n 800 miljoen euro te verdubbelen.

Nederlandse politici hoor je niet of nauwelijks. Even, voor de bühne, verafschuwen ze affaires als bij Ahold of nemen ze het op voor gedupeerde leasebeleggers. Daarna valt het stil. Hun Amerikaanse collega’s blijven zich roeren. Wat scheelt is dat zij of nauwe banden met het bedrijfsleven onderhouden of, heel direct, kiezers vertegenwoordigen die hun baan, pensioen en ander vermogen kwijtraakten door malverserende toplieden.

Nederland is klein, hier geldt ons-kent-ons. Omwille van de goede vrede zullen pensioenfondsen en vermogensbeheerders een Nederlands bedrijf waarin ze beleggen, niet snel voor de rechter slepen. En het is waar: de Amerikaanse maatschappij is harder, bij justitie en de SEC werken uiterst bekwame, jonge medewerkers, en het is er makkelijker een rechtszaak tegen een bedrijf te beginnen.

Eén aandeelhouder volstaat om een zogeheten class action te voeren, mede namens andere beleggers die daarvoor niet eens een volmacht hoeven te geven. Zij sluiten zich later aan om hun schade te verhalen. Advocaten strijden met elkaar om als eerste zo’n zaak te hebben. Dan kunnen ze namens een zo’n groot mogelijke groep optreden, is de schadevergoeding het hoogst en daarmee hun commissie.

In Nederland kunnen gedupeerde beleggers zich pas in een rechtszaak voegen, als ze hun belang kunnen aantonen. Of ze moeten samen een stichting of vereniging oprichten die hun belangen beschermt en die van andere mensen met soortgelijke schade. De Vereniging van Effectenbezitters (VEB) heeft zo zaken gevoerd tegen onder meer Philips en World Online.

Toch, Amerikanen willen dan vergelden, pragmatisch zijn ze ook. De Amerikaanse belastingdienst heeft een geschil lopen met KPMG, een van de vier overgebleven grote accountantsfirma’s. Die wordt beticht van het helpen optuigen van illegale fiscale constructies. De SEC, die ook deze accountant de vergunning kan afnemen, opereert in deze zaak veel voorzichtiger dan in die van Arthur Andersen.

Dat heeft ongetwijfeld te maken met een recente uitspraak van het Amerikaanse Hooggerechtshof die erop neerkomt dat het kantoor Arthur Andersen inzake Enron wellicht toch niet zo veel te verwijten viel. Maar, zo redeneren de Amerikanen ook, het maatschappelijk belang is er niet mee gediend als KPMG evenzeer in grote problemen komt. Dan blijven er maar drie grote accountants over. 'Bovendien zouden,’ zegt Koster van de AFM, 'veel overheidsinstanties en grote ondernemingen dan voor de tweede keer in korte tijd een andere accountant moeten zoeken. De spoeling wordt te dun.’

Sancties
Verder hebben Europese ondernemingen met een beursnotering in de Verenigde Staten uitstel gekregen voor het naleven van een van de belangrijkste bepalingen van Sarbanes-Oxley. Die betreft de plicht voor topmannen en financiële directeuren om een getekende garantie af te geven voor de juistheid van de gepubliceerde cijfers. Is er getekend en kloppen de cijfers vervolgens niet, dan kunnen zware sancties volgen. Onder de dreiging dat ze hun beursnotering in de Verenigde Staten zouden schrappen, slaagden Europese ondernemingen, waar_onder Nederlandse als ABN AMRO, Ahold, Shell en Unilever, erin de SEC tot een compromis te bewegen. De plicht gaat voor hen pas vanaf 2006 gelden.

Opmerkelijk is ook dat topfunctionarissen van de SEC en voornamelijk Republikeinse congresleden zich afvragen of Sarbanes-Oxley misschien te ver is doorgeschoten. Bovendien is onlangs bepaald dat sommige vormen van witteboordencriminaliteit enkel nog bij federale rechtbanken mogen worden aangeklaagd. Een beetje gehaaide advocaat zocht namelijk een rechtbank uit in die staten waar zijn kans op de hoofdprijs (zware straffen en hoge boetes) het grootst was.

Na de exorbitante straffen voor Ebbers en anderen woedt in de Verenigde Staten zelfs een discussie over de vraag of zulke sancties wel noodzakelijk zijn en nut hebben. 'In Europa hebben ze niet van die zware straffen. Steelt iedereen daar?’ vroeg een advocaat zich af in The Washington Post. 'De verschuiving is duidelijk zichtbaar,’ zegt Winter, 'De consensus dat Sarbanes-Oxley te gedetailleerd is, groeit met de dag. En er wordt ook voor het eerst echt discussie gevoerd over de hoogte van de topbeloningen.’

Nederland zal in wetgeving, juridische systematiek, strafmaat en mentaliteit nooit kunnen en willen wedijveren met Amerika. Maar er is wel een omslag zichtbaar. Wie zal er straks nog schande roepen mocht Cees van der Hoeven de cel ingaan? Grote pensioenfondsen als het ABP en PGGM worden steeds actiever. Tot een gang naar de rechter of, voor zover bekend, een hoge schikking heeft dat hier nog niet geleid, maar ze zitten bestuurders de laatste jaren ontegenzeglijk harder achter de vodden.

Geldingsdrang
Het maatschappelijk belang van beurs en beleggen is in Nederland allengs gegroeid. En daarmee ook het besef bij de overheid dat het toezicht anders en strenger moet. De effectenwereld was tot begin jaren negentig het exclusieve domein van professionele handelaren, bankiers en grote beleggers. Pas daarna deden beleggende burgers hun intrede. En die roeren zich wel. Zie de toenemende geldingsdrang en het zelfvertrouwen van beleggersvereniging VEB. Of neem het jarenlange gevecht dat beleggers in aandelenlease-producten voerden met onder andere de Belgische Dexia Bank. Na bemiddeling van wijlen Wim Duisenberg kunnen zo’n 300.000 'gedupeerden’ 1 miljard euro verdelen.

Als de onafhankelijke toezichthouder AFM eind dit jaar de taak erbij krijgt om erop toe te zien dat beursfondsen koersgevoelige informatie wel tijdig publiceren, is het helemaal gedaan met de zelfregulering van de beurs. Het parlement moet nog definitief instemmen, maar hoogstwaarschijnlijk gaat de AFM vanaf 2006 ook de jaarverslagen van beursgenoteerde bedrijven (om te beginnen die over 2005) controleren en toezicht uitoefenen op accountants.

Tot nu toe kunnen klagers slechts terecht bij de tuchtraad van de accountants of met veel pijn en moeite een procedure beginnen bij de gespecialiseerde Ondernemingskamer van het Amsterdamse Gerechtshof. Winter verwacht dat daardoor het nodige zal veranderen. 'Een pro-actieve toezichthouder die voortdurend kritische vragen stelt, is toch heel iets anders dan de belegger die pas reageert als hij is geschaad.’

In vijf, zes jaar tijd groeide de AFM uit van een tandeloze tijger met enkele tientallen medewerkers tot een organisatie met dik vierhonderd werknemers en een jaarbudget van 67 miljoen euro, waarmee marktpartijen in elk geval vanwege haar bevoegdheden serieus rekening moeten houden.

Een probleem blijft dat de AFM over nauwelijks afschrikwekkende sanctiemogelijkheden beschikt. Van boetes van enkele duizenden euro’s die in het verleden wel zijn toegekend, liggen grote bedrijven niet wakker. Maar ook daarin komt verandering. Als een concern straks een aanwijzing van de AFM over zijn jaarrekening niet opvolgt, kan de toezichthouder een dwangsom opleggen die, afhankelijk van het belang van de kwestie, al snel kan oplopen tot meer dan 50.000 euro per dag. Levert een bedrijf de jaarrekening te laat in bij de AFM, dan volgt een boete van maximaal 900.000 euro.

Vooralsnog moet de AFM het wapen ontberen waarmee de SEC bedrijven en
topmanagers de meeste schrik aanjaagt: namen noemen. Ondernemingen die dat overkomt, zien hun beurskoers zakken, krijgen problemen in de bedrijfsvoering en, heel belangrijk, de bestuurders merken dat de waarde van hun opties en aandelen keldert. 'We mogen nu te weinig,’ stelt Koster. 'En waar we wel wat mogen, moeten we eerst door een enorm traject. Maar ik ben hoopvol. Binnen een paar jaar krijgen we meer ruimte.’

Het zou ook flink helpen als het Openbaar Ministerie eens een succes boekt. De strafrechtelijke aanpak van beurs- en bedrijfsfraude in Nederland blijft een moeilijk verhaal. Justitie kampt met een tekort aan personeel, de afdeling die financiële delicten bestrijdt, verkeert in een haast permanente staat van reorganisatie, en officieren rouleren in rap tempo, waardoor opgebouwde expertise snel verloren gaat.

Alom wordt met spanning uitgekeken naar de Ahold-zaak. Die gaat, als het goed is, in oktober verder met een regiezitting bij de rechtbank. Die zaak is, zeker ook voor justitie, een testcase. Van der Hoeven en de drie andere ex-bestuurders Michiel Meurs, Jan Andreae en Roland Fahlin worden verdacht van diverse delicten die grofweg neerkomen op valsheid in geschrifte, misleiding van de accountant en het publiceren van onware jaarrekeningen. Genoeg, in principe, voor vele jaren cel.

Met medewerking van Marike Stellinga

Kader bij artikel:

AHOLD
Cees van der Hoeven (57) (foto), Michiel Meurs (54), Jan Andreae (59) en Roland Fahlin (66) van supermarktconcern Ahold staan volgend jaar terecht op verdenking van het publiceren van een onware balans, valsheid in geschrifte en het oplichten van de accountant. Alleen al in 2001 telde Ahold 12 miljard euro onterecht mee in de omzet. De voormalige top kan worden veroordeeld tot zeven jaar gevangenisstraf. Ahold zelf kocht voor 8 miljoen euro strafvervolging door het Openbaar Ministerie af. Met de Amerikaanse beurstoezichthouder SEC schikte Ahold zonder een boete te betalen.

ENRON
Kenneth Lay (63) (foto), Jeffrey Skilling (51) en Rick Cau_sey (45), de voormalige top van het failliete energieconcern Enron uit Texas, wachten op hun rechtszaak die begint in januari 2006. Enron was de eerste grote fraudezaak die in 2001 aan het licht kwam. Het bedrijf spiegelde jarenlang de resultaten beter voor dan ze waren. Het drietal wordt onder meer beschuldigd van samenzwering en fraude. Banken schikten met beleggers voor rond 5,5 miljard euro.

WORLDCOM
Bernie Ebbers (63) (foto), baas van het failliete telecombedrijf WorldCom, kreeg 25 jaar cel voor samenzwering, effectenfraude en het indienen van valse verslagen bij toezichthouders. De cijfers waren bijna 10 miljard euro te rooskleurig voorgespiegeld. Ebbers betaalt 30 tot 45 miljoen euro aan beleggers als schadevergoeding. Financiële man Scott Sullivan (43) kreeg vijf jaar. Banken, waaronder ABN AMRO, betaalden circa 4 miljard aan gedupeerde beleggers.

IMCLONE
Voormalig topman Sam Waksal (57) kreeg ruim zeven jaar voor gebruik van voorkennis bij de handel in aandelen van het biotechbedrijf. Decorateur en tv-ster Martha Stewart (63) (foto) werd ook vervolgd voor handel met voorkennis, maar uiteindelijk veroordeeld voor het tegenwerken van het onderzoek. Ze verbleef 5 maanden in de gevangenis.

WORLD Online
Nina Brink (52) (foto), voormalig topvrouw van internetprovider World Online, is niet vervolgd, maar de banken die de beursgang in 2000 begeleidden en het bedrijf zelf wel. December 2003 oordeelde de rechter dat World Online beleggers had misleid, de banken viel niets te verwijten. World Online ging in hoger beroep. Net als de VEB, die namens ruim tienduizend beleggers de vrijspraak van de banken aanvecht. Toezichthouder AFM oordeelde dat ABN AMRO de markt tijdens de beursgang wel heeft misleid en legde de bank een boete van 18.500 euro op.

ADELPHIA
John Rigas (80) (foto), baas van failliete kabelexploitant Adel_phia Communications, kreeg 15 jaar gevangenisstraf. Zijn zoon en financieel topman Tim Rigas (49) werd veroordeeld tot 20 jaar. Ze verhulden 2,3 miljard dollar aan schulden en stalen 100 miljoen dollar. Vader en zoon gaven 1,3 tot 1,5 miljard dollar aan beleggers als schadevergoeding.

TYCO
Dennis Kozlowski (58) (foto), voormalig baas van conglomeraat Tyco, en zijn financieel topman Mark Swartz (45) werden in juni veroordeeld voor fraude, samenzwering en diefstal. De twee ontvreemdden zo’n 600 miljoen dollar van Tyco. Hun straf zal liggen tussen de 15 en 30 jaar.

SHELL
Het energieconcern, in opspraak geraakt door frauduleuze inschattingen van olie- en gasreserves, schikte vorig jaar met de Amerikaanse SEC voor bijna 100 miljoen euro. Aan de Britse beurstoezichthouder FSA werd 27 miljoen betaald. In de Verenigde Staten werd onlangs een groep werknemers financieel gecompenseerd, er lopen nog wel rechtszaken van beleggers. Oud-topmannen Philip Watts (60) (foto, links) en Walter van de Vijver (49) (rechts) lopen in de Verenigde Staten kans op vervolging.

CSFB
Frank Quattrone (49) (foto), een beroemd investment banker van Credit Suisse First Boston, werd veroordeeld voor het tegenwerken van een onderzoek naar malafide praktijken rond beursgangen die de bank had begeleid. Quattrone kreeg 18 maanden gevangenisstraf. Het hoger beroep dient.

Publicatiedatum: 27 augustus 2005
Auteur: Ron Kosterman

Copyright ELSEVIER

Zie ook:
Het OM in het kort

[woest]

Linke leentrucs

Gepubliceerd op zaterdag 10 september 2005

Door Heidi Klijsen
25.000 euro voor maar 35 euro per maand of een lening tegen slechts 2,4% rente; goedkope leningaanbieders bestoken ons dagelijks met fantastisch klinkende aanbiedingen. Maar meestal zijn de voorwaarden niet zo gunstig als de adverteerder ons doet geloven.
Eén ding is zeker: gratis geld bestaat niet. Bij een aanbieding met een ongelooflijk lage rente moeten dus eigenlijk al je alarmbellen gaan rinkelen. Meestal zit er geen addertje maar een enorme krokodil onder het gras. Een zoektocht door de ondoordringbare jungle van 'goedkope' leningen levert een interessante lijst aan verkooptrucjes op. Een overzicht van de meest voorkomende foefjes.

1. Schermen met belastingaftrek
'€ 30.000 lenen kost u slechts € 48 per maand', staat op de homepage van Frisia Financieringen. Na wat gereken blijkt dat het hier om een netto rentetarief gaat, gebaseerd op een renteaftrek van 42%. Maar de rente is - onder voorwaarden - alleen aftrekbaar als je de lening gebruikt voor de aanschaf of verbetering van je woning. Daarbij komt dat het grootste deel van de doelgroep van dit soort leningverstrekkers haar hypotheekrente niet tegen 42%, maar slechts tegen 34,4% aftrekt.

2. Je huis als onderpand voor een gewoon krediet
De leningverstrekker biedt een uitzonderlijk lage rente voor een doorlopend krediet. Maar de overwaarde van je huis dient wel als zekerheid voor de lening. In feite heb je dus te maken met een hypothecaire lening, in plaats van met een 'gewoon' consumptief krediet. En dan is die rente - van bijvoorbeeld 5,8% - helemaal niet zo laag.

3. Goedkope lening, maar dure verzekering!
Aanbieders van goedkope leningen maken zich regelmatig schuldig aan koppelverkoop. Je krijgt de lage rente alleen als je ook een verzekering voor overlijdensrisico, werkeloosheid of arbeidsongeschiktheid afsluit. Deze koppelverkoop is verboden. Als je al zo'n verzekering nodig hebt, dan mag de leningverstrekker je nooit dwingen om die extra overeenkomst ook bij hem af te sluiten. Vaak zijn deze verzekeringen te duur en heb je ze niet nodig. Bovendien berekent de aanbieder je voor zo'n verzekering vaak een éénmalige koopsom, die van het leenbedrag wordt afgetrokken. Als je de lening tussentijds aflost, ben je het resterende premiebedrag kwijt.


4. Een laag starttarief
Aanbieders lokken je met een speciaal actietarief. Als de actieperiode voorbij is betaal je een flink hogere rente.

5. De aanbieding geldt slechts voor een beperkte groep mensen
DSB Bank biedt via dochterondernemingen als Becam, Frisia en Postkrediet een bijzonder scherpe rente van 5,8% voor een doorlopend krediet. Helaas blijkt dat dit tarief alleen geboden wordt aan eigen huisbezitters. Voor huurders gelden andere tarieven. Ook het schermen met 'vanaf-tarieven', die alleen gelden voor hele goede klanten, komt regelmatig voor.

6. Een te lange looptijd
Door de aflossing van de lening over een groot aantal jaren 'uit te smeren', krijg je een lekker lage maandlast. Maar het is toch zuur als je auto na vijf jaar al lang de deur uit is en jij nog jaren aan je lening vastzit.

7. Paaien met cadeautjes
Als je een lening afsluit, ontvang je een digitale camera of een dvd-speler. Maar dit soort hebbedingetjes moeten natuurlijk toch gewoon betaald worden. En wel uit de door jou betaalde rente en kosten. Een sigaar uit eigen doos dus. Laat je niet teveel afleiden door dit soort weggevertjes, maar kijk vooral naar wat je voor de lening betaalt.

Advies
Dit alles wil niet zeggen, dat je nooit een lening moet afsluiten bij goedkope leningaanbieders. Als je je goed wapent tegen al te gladde verkooppraatjes en beseft waar je je handtekening onder zet, is er niets aan de hand. Dan kun je misschien zelfs aardig wat rente besparen, in vergelijking met andere kredietverstrekkers. Maar vraag voor de zekerheid wel altijd offertes aan van meerdere aanbieders. Zodat je de lening afsluit die het beste bij je past.

De overheid grijpt in
Binnenkort wordt het adverteerders een stuk moeilijker gemaakt om te schermen met stunttarieven en vermeende fiscale aftrekbaarheid. Op 17 juni stemde de ministerraad in met het 'Besluit financiële dienstverlening'. Dit besluit, opgesteld door het ministerie van Financiën, verbiedt kredietverstrekkers te adverteren met kredietpercentages waarbij rekening is gehouden met de fiscale aftrekbaarheid.

Ook moeten adverteerders bij actietarieven voortaan duidelijk aangeven dat het om tijdelijke tarieven gaat. Zo moeten zij expliciet vermelden hoe lang de actie duurt en wat het tarief na afloop van de actie is. Naar verwachting zal het besluit rond oktober 2005 worden ingevoerd.

Dit is de vierde en laatste aflevering van een special over lenen. In deze serie zijn tot dusverre de volgende artikelen verschenen.

Iedereen kan lenen, of toch niet?
Moet iedereen wel kúnnen lenen?
Iedereen mag 'op de pof' kopen

Links:
kassa.vara.nl discussies van consumenten over hun ervaringen met leningaanbieders
Independer.nl onafhankelijke vergelijkingssite voor financiële producten
Leencalculator. Hoe groot is jouw leencapaciteit?
Consumentenbond over lenen

Bron: www.planet.nl

[DutchCredit]

HIJ HEEFT nog steeds gelovers op zijn hand. De komende week komt alles goed. Immers: ruim 1400 gedupeerde beleggers zullen dan hun verdwenen miljoenen terugkrijgen. Dat zegt althans de Gooise geldmaker René van den Berg, die al weken vastzit op verdenking van oplichting. Maar de vermoedelijke piramideconstructie waarbij afgelopen jaren 125 miljoen euro in het niets oploste, blijkt niet zijn eerste wonderbelegging. Torenhoge rendementen spiegelde hij al eerder voor, ditmaal met een illegale beleggingsconstructie in fabuleuze renpaarden. Ook toen gingen spaarcentjes in rook op. „Hij heeft het gewoon opnieuw gedaan, maar dan nog veel groter”, zeggen gedupeerde beleggers. „Zijn babbel was goed.”

Gooise geldmaker René van den Berg verkocht ook illegale effecten in paarden

In galop naar de strop
11 september 2005

„Rendementen waren uitstekend, tot wel 96 procent!”

door BERT HUISJES

BLARICUM, zondag
Niets minder dan een reddende engel, leek hij. In eetcafé Moeke Spijkstra in Blaricum is het die donderdagavond in 1994 gezellig druk. Stropdassen, damesshawls en colbertjes voeren de boventoon. De Gooise elite vermaakt zich uitstekend. Aan een van de tafeltjes zit een bevlogen René van den Berg (36).

Als succesvol ’geldhandelaar sinds zijn 19e’, ontvouwt hij zijn visie op de wereld van snelle paarden en kleurige jocks. De nieuwkomer in de drafsport vertelt over zijn paardenstal. De naam is veelzeggend, ontleend aan de beurs, Stal a la Hausse, wat staat voor prijsstijging. „Het tegenovergestelde van baisse”, legt hij in het blad ’Paardensport - in ren en draf’ uit.

In de drafsport, die dan al jaren in mineur is, zal hij als zakenman fors investeren. De sport verdient het, die moet weer sexy worden. En Van den Berg gaat de rijken binnenbrengen, via een nieuw systeem: beleggingen in renpaarden. Beleggen in een paard, dat was weer eens wat anders. „Dat kun je wel zeggen”, schampert Evert Blauw (59). Als oud-collega van Van den Berg bij de bank Credit Lyonais liet hij zich verleiden. „René werkte toen op de dealing room en liet graag horen over zijn successen op de geldmarkt. Op een dag kwam hij aan met een prachtige mogelijkheid. Door een participatie te nemen in een renpaard in een topstal lag er goud weggelegd.”

Blauw is niet de enige die door het enthousiasme werd gegrepen. Ook Jan Leeflang hoorde in dat jaar over de volstrekt nieuwe beleggingsvorm. „We hadden een beleggingsclubje en enkele leden kwamen ermee aan. Ik ben zelf een financiële man en was terughoudend. Maar we werden uitgenodigd op de drafbaan in Wolvega. We wisten niks van paarden, maar dat sfeertje maakte iedereen toch enthousiast. René wist het uitstekend te verkopen.”

Dat beeld schetst ook Jaap van de Rug. „Je werd ingepakt. Ik heb zelfs nog een keer aandelen bijgekocht, omdat mijn paard het in de races ook heel goed deed. Hij heeft tonnen gewonnen. Maar ik heb nooit een cent gezien…”

De beleggers willen liever niet onder hun eigen naam in de krant. „Ik hoor nu dat hij samenwerkt met Joegoslaven. Dat vind ik niet geruststellend. Ik heb mijn geld al jaren geleden afgeschreven”, verwoordt Van de Rug. Leeflang: „Maar iedereen moet wel weten dat dit eerder is gebeurd.”

De overeenkomst tussen de jongste affaire, waarin Van den Berg de hoofdrol speelt in een oplichtingszaak die zijn weerga in Nederland niet kent en waarbij liefst 125 miljoen euro zoek is, en het verleden zijn treffend. De gelikte brochure over René van den Bergs stal laat weinig ruimte voor misverstanden. Met als titel ’Kracht en Vermogen, een belegging met snelheid!’ deed Van den Berg het systeem uit de doeken. In een blanco enveloppe kregen zijn relaties hem vaak toegestopt, als toegift op een enthousiast betoog.

Het eerste wat opvalt, zijn de torenhoge rendementen. „U koopt een aandeel in een draver”, schrijft Van den Berg. „Dit paard loopt in een maand drie keer.” In het voorbeeld van Van den Berg wint het paard eenmaal een eerste, een tweede en een derde prijs met bijbehorend prijzengeld. „Een aandeel van 500 gulden is nu 540 gulden waard. Rendement 8 procent per maand!”

Maar weinig beleggingen konden daarmee concurreren. „Dat was wel 96 procent in een jaar”, zegt ex-belegger Blauw: „Wij wilden het wel proberen. Het was weer eens wat anders dan gewone aandelen. Ik ben toen voor een paar duizend gulden ingestapt, in twee paarden. In 1996 en ik ook nog naar de renbaan in Wolvega geweest, en er was ook een feest in Hotel Lapershoek in Hilversum.”

De bijeenkomsten waren de moeite waard, erkennen de ex-beleggers. Van de Rug: „Het was een heel chic publiek, veel mensen uit het Gooi. Iedereen kreeg een drankje en hapje. Heel leuk, moet ik bekennen.”

Het was een prachtig syndicaat, zoals Van den Berg de constructie noemde. Lyrisch kon hij zijn over successen van zijn stal met later zo’n 20 paarden. Of over een draver als Godfather, die de stoutste verwachtingen overtrof.

„Wat denk je dat we genoten hebben van dit paard, alleen al vanwege de naam”, aldus Van den Berg.

De constructie van de belegging bestond steeds uit twee componenten. Dravers die goed presteerden, wonnen prijzengeld. Dat zou belastingvrij worden verdeeld onder de ’mede-eigenaren’. „Maar daarnaast”, zegt Leeflang, „stijgt zo’n dier ook in waarde. Zo’n aandeel was dan voor aanzienlijk meer geld te verkopen, omdat er met zo’n dier kon worden gefokt. Dat klonk wel logisch. Uiteindelijk zat ik met mijn aandelen voor de helft in een paard.”

Argwaan
De twijfel sloeg niet bij iedereen gelijk toe. Blauw kreeg argwaan toen hij op een gegeven moment niets meer hoorde. Vreemd, want in de notariële akte was vastgelegd dat regelmatig verslag zou worden gedaan. Als collega bij de bank was René inmiddels vertrokken bij de Credit Lyonais (naar pas veel later bleek vanwege een beleggingstekort van 10 miljoen euro).

FOTO
•René van den Berg met een van de paarden uit zijn eigen Stal a la Hausse, Phoenix Dragon. „Hij heeft tonnen gewonnen. Maar ik heb nooit een cent gezien…”
FOTO: WIM HUYBERS

„Als ik belde had hij smoesjes. Het paard was even ziek, of zo. Later nam hij helemaal niet meer op.” Van de Rug: „Op mijn vragen over mijn paard dat ineens spoorloos was, kreeg ik zelfs nog een handgeschreven briefje. Ik hoefde me geen zorgen te maken. Mijn aandeel kon gewoon verder in een ander paard.”

Alleen Leeflang verkeerde wat langer in een opgeruimde stemming. „Mijn paard deed het hartstikke goed. Het won in verschillende races een paar ton, wat heel veel geld was. Dat geld zou absoluut komen, verzekerde René. Na drie jaar wilde ik dan ook wel eens wat zien, omdat het paard ineens nooit meer opdook in de races. Toen kreeg ik een brief: ’Uw paard is ernstig geblesseerd geraakt en heeft zijn waarde verloren, en daarmee ook uw belegging. Met vriendelijke groet, René van den Berg.’ Het prijzengeld was opgegaan aan de verzorging.’’

Achteraf hebben ze het erbij laten zitten, zeggen deze beleggers. „We waren gewoon opgelicht, daar waren we van overtuigd”, zegt Blauw. „In ons beleggingsclubje hebben we er een streep door gezet. Om er advocaten op te zetten, zou nog veel meer hebben gekost.”

De desillusie van de afhakers verhinderde niet dat Stal a la Hausse nog tot 2002 doorging met het verkopen van aandelen. Op de inmiddels opgeheven website van Van den Bergs renstal stonden de dravers met namen als Snoopy, Paul de Leeuw, Toky Dragong keurig met een eigen pagina, met vermelding hoeveel aandelen er nog beschikbaar waren.

Uit de jaarlijsten in de paardensport blijkt dat de stal renpaarden blééf kopen. Vaak jaarlingen van enkele duizenden euro’s, maar een aantal keren ook dure dravers zoals Twirre Skoatter voor 50.000 euro en Tahnee Boko voor 70.000 euro. Begin 2005 werd de stal ineens opgeheven. Een stichting met daarin de bestuurders Van den Berg en zijn vrouw staat nog steeds op zijn privé-adres.

Opgeheven
Volgens curator A. van Hees, die nu het onderzoek doet naar een van de grootste beleggingsaffaires aller tijden en de verdwenen 125 miljoen, heeft de stal ook in een vroeg stadium zijn aandacht gevangen. „De stal is plots opgeheven”, zegt hij. „Vermoedelijk is dat gebeurd naar aanleiding van het onderzoek van de Autoriteit Financiële Markten (AFM) naar Van den Berg. Beleggen in paarden was, net als zijn latere constructie, in strijd met het effectenrecht.”

Inmiddels heeft de curator het dossier van de renpaarden voorlopig terzijde gelegd. „De paarden bleken allemaal weg. Soms weggegeven, soms verkocht. De dieren die nog wel in de boekhouding stonden, bleken dood. We concentreren ons nu op de grote beleggingsaffaire. Dit was toch kleiner van opzet en speelde voor een groot deel in de jaren ’90, er ging minder geld in om. Vermoedelijk zaten er ook aanzienlijk minder beleggers in, hooguit enkele honderden.”

De advocaat van Van den Berg, mr. Klaus Vink, bevestigt dat zijn cliënt moest stoppen met de paardenaandelen op last van de AFM. „Bij mijn weten is alles goed afgewikkeld.”

De beleggers die zich vergaloppeerden met de paarden van René, zeggen er inmiddels van overtuigd te zijn dat zij destijds moedwillig zijn misleid. „Toen zijn naam ineens opdook, wist ik: hij heeft het gewoon opnieuw gedaan”, zegt Blauw. „Alleen ditmaal vele malen groter. Bij ons was het nog kinderspel.”

Dat donderdag 15 september alle gedupeerden alsnog hun geld zullen ontvangen, kan bij hen rekenen op hoon. Leeflang: Die spaarcentjes z
jn gewoon in rook opgegaan. Die mensen zullen het ook wel merken.” Ook curator Van Hees verwacht evenmin dat deze week het geld komt dat Van den Berg naar eigen zeggen aan de mysterieuze Joegoslaaf Dragan Petrovic toevertrouwde. ,,Volgens de heer Van den Berg zou het al op 1 september moeten binnenkomen, waarna hij binnen twee weken zou betalen. Ik ben die dag ervoor op kantoor gebleven. Er is nog steeds niks.”

Wel heeft Van den Berg laten weten dat hij de door internationale privé-detectives opgespoorde Dragan Petrovic uit Marbella niet kent. Dat hij twee jaar geleden tegelijk met deze man op exact dezelfde dag op een Zwitsers Treuhandkantoor was – waar het spoor naar de miljoenen doodloopt – noemt hij „puur toeval”.

De beleggers in dit artikel zijn op hun verzoek van een pseudoniem voorzien.

De Telegraaf

Zie ook:
Het OM in het kort
Mensen die worden verdacht van het plegen van een strafbaar feit, krijgen met het Openbaar Ministerie (OM) te maken. Het OM is de enige instantie in Nederland die verdachten voor de strafrechter kan brengen.

Toezicht van de AFM
In dit gedeelte van de website geeft de AFM uitleg over haar toezichtstaken.

Functioneel Openbaar Ministerie zal beschikbare capaciteit beter kunnen benutten
Binnen enkele maanden opent het Functioneel Openbaar Ministerie (FOM) zijn deuren aan de Kanonstraat in Den Haag. Een nieuw parket dat zich richt op de aansturing van de bijzondere opsporingsdiensten op het terrein van financiële en economische criminaliteit, milieu, landbouw en sociale zekerheid.

Functioneel Openbaar Ministerie (FOM). Wat zijn de verwachtingen van dit nieuwe parket? Twee reacties.
De bijzondere opsporingsdiensten en de bijbehorende vakdepartementen krijgen binnen enkele maanden een centraal aanspreekpunt: het Functioneel Openbaar Ministerie (FOM). Wat zijn de verwachtingen van dit nieuwe parket? Twee reacties.

Samenwerken tegen fraude
Om fraude zo effectief mogelijk te kunnen bestrijden, werkt de FIOD-ECD in veel gevallen intensief samen met andere (opsporings)organisaties in Nederland.

Kamervragen van de leden Heemskerk en Wolfsen over de bestrijding van malafide effectenverkopers
Hierbij zend ik u, mede namens minister van Justitie, de antwoorden op de vragen van de kamerleden Heemskerk en Wolfsen die mij werden toegezonden per brief van 15 juli 2004 onder nummer 2030417950.

Aanpak illegale effectenhandel loopt spaak
AMSTERDAM (ANP) - De strijd tegen de illegale verkoop van bijvoorbeeld aandelen of opties verloopt niet goed.

Financieel Expertise Centrum (FEC)
Het FEC is een samenwerkingsverband tussen verschillende opsporing- en handhavinginstanties en is ingesteld bij besluit van 31 december 1998 van de ministers van Financiën en van Justitie alsmede de staatssecretaris van Financiën.

[woest]

ING liet grote klanten teveel betalen

ANP

AMSTERDAM - ING Bank heeft grote klanten jarenlang teveel laten betalen. Het bankbedrijf heeft 38 miljoen euro uitgetrokken om grote klanten terug te betalen. ‘Het spijt ons zeer dat we onze klanten onbedoeld teveel hebben laten betalen’, aldus directievoorzitter R. Hamers in een schriftelijke verklaring.

Het is niet de eerste keer dit jaar dat ING Groep, waar de bank toe behoort, blundert. Bij dochterbedrijf Nationale Nederlanden werd bekend dat beleggingsopbrengsten jarenlang verkeerd berekend waren. Onlangs werd duidelijk dat toezichthouder AFM een voorkenniszaak bij de bank heeft overgedragen aan justitie. En in augustus werd een marketingdirecteur ontslagen. Achteraf bleek de man grotendeels ten onrechte te zijn beschuldigd.

Deze keer heeft de ING Bank 25.000 van de 160.000 grote klanten teveel geld in rekening gebracht. Het gaat over de periode tussen 1998 en 2004. Begin augustus zijn de klanten geïnformeerd.

Bij 10.000 grote klanten gaat het om een bedrag tussen 2 cent en 25 euro. Bij 15.000 klanten gaat het om grotere bedragen. ‘We zullen er alles aandoen om dit in de toekomst te voorkomen’, aldus Hamers.


De Volkskrant 10 september 2005